Πάει κι αυτό το καλοκαίρι πέρασε, μπήκε φουριόζος ο Οκτώβρης και σήμανε το τέλος των καλοκαιρινών συναυλιών.
Πολλές, πάρα πολλές οι συναυλίες, αναρίθμητες και καταιγιστικές στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, σε κάθε πόλη μέχρι το τελευταίο χωριό.
Τα πράγματα όμως φέτος το καλοκαίρι, δεν πήγαν καλά. Ιδιαίτερα στο χώρο του έντεχνου (τι μουσικός προσδιορισμός κι αυτός, ήμαρτον πια).
Πολλές οι ακυρώσεις λόγω χαμηλής προπώλησης με δικαιολογίες από την πλευρά των διοργανωτών, λόγω καύσωνα ή επερχόμενης βροχής ή οικονομικής κρίσης, λες και πως για πρώτη φορά συμβαίνουν αυτά τα καιρικά φαινόμενα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Αυτές οι δικαιολογίες δεν μπορούν να πείσουν ούτε τους εαυτούς τους.
Η οργάνωση των συναυλιών βρίσκεται σε μια στρατηγική και αισθητική αφασία. Όλα είναι προβλέψιμα. Η κακή οργάνωση, η λίστα των τραγουδιών, οι αφίσες, οι εμβόλιμες ατάκες, οι έκτακτες συμμετοχές (guests), οι οποίες είναι σ’ ένα επίπεδο αμοιβαίων υποχρεώσεων και άλλα πολλά.
Η συναυλία είναι ένα φθηνό καλοκαιρινό ταξιδάκι κάτω από τον έναστρο ουρανό με ένα μπλουζάκι πάνω από το τζιν, με μια μπύρα στο χέρι και τον κολλητό μας, δίπλα μας.
Αλλά δυστυχώς έχει καταντήσει σήμερα ένα ξαναζεσταμένο χθεσινό φαγητό, με μια ετοιματζίδικη σάλτσα κονσέρβας, που θέλει πολλές κόκα-κόλα για να τη χωνέψεις.
Βέβαια δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε την δύναμη της συνήθειας ή το προσωπικό μας ψώνιο για κάποιο καλλιτέχνη που μας οδηγεί να βγάλουμε ένα εισιτήριο και να πάμε να τον δούμε. Οι καλλιτέχνες αν θέλουν να έχουν επιτυχία, θα πρέπει να προβάλλουν μια άλλη ανάγνωση της μουσικής παρουσίασης.
Σε μια εποχή που όλα είναι ειπωμένα, πρέπει να σκάψεις και να ψάξεις ακόμα και μέσα στις σιωπές. Οι καλλιτέχνες στις συναυλίες πρέπει να δημιουργούν εικόνες, εκπλήξεις, πρωτοτυπίες που να μένουν ανεξίτηλες, ιδιαίτερα στα νέα παιδιά και να είναι διηγήσιμες στους επερχόμενους.
Ας ψάξουν να μάθουν τι έγινε στη συναυλία του Λουκιανού Κηλαηδόνη στο θρυλικό πάρτυ στη Βουλιαγμένη, στο Ολυμπιακό στάδιο με τον Σαββόπουλο και τον Νταλάρα το 1983 και στο Λυκαβηττό το 2007 με Μάλαμα, Χαρούλη και Αλκίνοο.
Ας ρίξουν μια ματιά στις συναυλίες συνάδελφών τους στο εξωτερικό για να πάρουν μια στοιχειώδη τεχνογνωσία όσον αφορά τον ήχο, τον φωτισμό, τη σκηνική παρουσία και την οργάνωση. Ας πληρώσουν και ένα σκηνοθέτη για να μην φαίνονται όλα χύμα και αρπακόλλα πάνω στη σκηνή. Η λογική τους είναι πώς να τ’ αρπάξουν και δε βαριέσαι, ένα βράδυ είναι θα περάσει. Ας πάρουν και κάνα δυο μουσικούς παραπάνω να υπάρχει μια αρτιότερη μουσική υποστήριξη, άλλωστε κάτι ψίχουλα τους πληρώνουν.
Ας ρίξουν μια ματιά στις προσεγμένες συναυλίες που έγιναν φέτος στο Ηρώδειο, ντόπιες και ξένες με μεγάλη κοσμοσυρροή, υψηλή αισθητική, οργάνωση και σεβασμό στο κοινό.
Αλλά δεν βαριέσαι, ο Νταλάρας φταίει για όλα που είναι τελειομανής.
Νίκος Αναγνωστάκης
Πολλές, πάρα πολλές οι συναυλίες, αναρίθμητες και καταιγιστικές στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, σε κάθε πόλη μέχρι το τελευταίο χωριό.
Τα πράγματα όμως φέτος το καλοκαίρι, δεν πήγαν καλά. Ιδιαίτερα στο χώρο του έντεχνου (τι μουσικός προσδιορισμός κι αυτός, ήμαρτον πια).
Πολλές οι ακυρώσεις λόγω χαμηλής προπώλησης με δικαιολογίες από την πλευρά των διοργανωτών, λόγω καύσωνα ή επερχόμενης βροχής ή οικονομικής κρίσης, λες και πως για πρώτη φορά συμβαίνουν αυτά τα καιρικά φαινόμενα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Αυτές οι δικαιολογίες δεν μπορούν να πείσουν ούτε τους εαυτούς τους.
Η οργάνωση των συναυλιών βρίσκεται σε μια στρατηγική και αισθητική αφασία. Όλα είναι προβλέψιμα. Η κακή οργάνωση, η λίστα των τραγουδιών, οι αφίσες, οι εμβόλιμες ατάκες, οι έκτακτες συμμετοχές (guests), οι οποίες είναι σ’ ένα επίπεδο αμοιβαίων υποχρεώσεων και άλλα πολλά.
Η συναυλία είναι ένα φθηνό καλοκαιρινό ταξιδάκι κάτω από τον έναστρο ουρανό με ένα μπλουζάκι πάνω από το τζιν, με μια μπύρα στο χέρι και τον κολλητό μας, δίπλα μας.
Αλλά δυστυχώς έχει καταντήσει σήμερα ένα ξαναζεσταμένο χθεσινό φαγητό, με μια ετοιματζίδικη σάλτσα κονσέρβας, που θέλει πολλές κόκα-κόλα για να τη χωνέψεις.
Βέβαια δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε την δύναμη της συνήθειας ή το προσωπικό μας ψώνιο για κάποιο καλλιτέχνη που μας οδηγεί να βγάλουμε ένα εισιτήριο και να πάμε να τον δούμε. Οι καλλιτέχνες αν θέλουν να έχουν επιτυχία, θα πρέπει να προβάλλουν μια άλλη ανάγνωση της μουσικής παρουσίασης.
Σε μια εποχή που όλα είναι ειπωμένα, πρέπει να σκάψεις και να ψάξεις ακόμα και μέσα στις σιωπές. Οι καλλιτέχνες στις συναυλίες πρέπει να δημιουργούν εικόνες, εκπλήξεις, πρωτοτυπίες που να μένουν ανεξίτηλες, ιδιαίτερα στα νέα παιδιά και να είναι διηγήσιμες στους επερχόμενους.
Ας ψάξουν να μάθουν τι έγινε στη συναυλία του Λουκιανού Κηλαηδόνη στο θρυλικό πάρτυ στη Βουλιαγμένη, στο Ολυμπιακό στάδιο με τον Σαββόπουλο και τον Νταλάρα το 1983 και στο Λυκαβηττό το 2007 με Μάλαμα, Χαρούλη και Αλκίνοο.
Ας ρίξουν μια ματιά στις συναυλίες συνάδελφών τους στο εξωτερικό για να πάρουν μια στοιχειώδη τεχνογνωσία όσον αφορά τον ήχο, τον φωτισμό, τη σκηνική παρουσία και την οργάνωση. Ας πληρώσουν και ένα σκηνοθέτη για να μην φαίνονται όλα χύμα και αρπακόλλα πάνω στη σκηνή. Η λογική τους είναι πώς να τ’ αρπάξουν και δε βαριέσαι, ένα βράδυ είναι θα περάσει. Ας πάρουν και κάνα δυο μουσικούς παραπάνω να υπάρχει μια αρτιότερη μουσική υποστήριξη, άλλωστε κάτι ψίχουλα τους πληρώνουν.
Ας ρίξουν μια ματιά στις προσεγμένες συναυλίες που έγιναν φέτος στο Ηρώδειο, ντόπιες και ξένες με μεγάλη κοσμοσυρροή, υψηλή αισθητική, οργάνωση και σεβασμό στο κοινό.
Αλλά δεν βαριέσαι, ο Νταλάρας φταίει για όλα που είναι τελειομανής.
Νίκος Αναγνωστάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου