Ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος από τον Ηλία Γουρδούκη
Ι. «Πάρος, Τώρα στην πράξη» (Μ. Κωβαίος)
1. Ο κόσμος, στην πραγματικότητα, επέλεξε δήμαρχο από την 1η Κυριακή. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι α) οι παρατάξεις που αποκλείστηκαν από το 2ο γύρο ανακοίνωσαν ότι δεν «πριμοδοτούν» κάποιον (άλλωστε πέραν μιας υπόδειξης, μπορεί κανείς να κατευθύνει τους πολίτες όπου εκείνος θέλει;), β) η διαφορά των δύο συνδυασμών ήταν μεγάλη, γ) το ποσοστό του Μ. Κωβαίου ήταν πολύ κοντά στο 50% και δ) ο Χ. Βλαχογιάννης ήταν «φορτωμένος» με τη φθορά της 12χρονης εξουσίας του στον Δήμο, έκανε την ανατροπή να φαντάζει πολύ δύσκολη έως ακατόρθωτη.
2. Ο Μ. Κωβαίος, επιβεβαιώνοντας το «κλίμα» που υπήρχε, «σάρωσε» σχεδόν παντού.
3. Συσπείρωσε ικανοποιητικότατα τον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας που έχει 20 χρόνια «έξω» από το Δήμο.
4. Ο Μ. Κωβαίος κατάφερε να πλησιάσει κόσμο που άλλοι υποψήφιοι δεν γνωρίζουν καν ότι … υπάρχει.
5. Δεν ενεπλάκη σε αντιπαραθέσεις. Είχε αποκτήσει προβάδισμα δουλεύοντας γι’ αυτό το σκοπό επί μήνες (τουλάχιστον) και δεν ήθελε να το ρισκάρει (η επιλογή αυτή έχει να κάνει και με το χαρακτήρα του;).
ΙΙ. Άσφαιρα τα πυρά της αντιπαράθεσης
6. Ο Μ. Κωβαίος κατόρθωσε, - με ευθύνη και των άλλων παρατάξεων, ιδιαίτερα της ΚΕΠ –ΟΣΑ και της Λαϊκής Συσπείρωσης που είχαν λόγους να το κάνουν,- την προεκλογική περίοδο να μην αναδειχθούν πολιτικά ζητήματα (π.χ. όραμα για την Πάρο, μορφή ανάπτυξης και τουρισμού, προγράμματα και πολιτικές θέσεις, πώς υλοποιούνται αυτά κλπ.). Συνέβαλε σ’ αυτό και ο απερχόμενος δήμαρχος, ο οποίος, κάθε άλλο παρά τυχαία, ανέδειξε ως μείζον πολιτικό(!!!) ζήτημα το ότι ο Μ. Κωβαίος δεν πήγε στο ντιπέιτ των επικεφαλής (στις συγκεκριμένες συνθήκες «πολέμου», η συμμετοχή, μάλλον πολιτικό λάθος θα χαρακτηρίζονταν). Λέμε όχι τυχαία, γιατί το άνοιγμα των πολιτικών ζητημάτων, αναγκαστικά, θα έφερνε και τον Χ. Βλαχογιάννη σε θέση απολογούμενου για τα πεπραγμένα του. Έτσι, ο Μ. Κωβαίος, δεν βρέθηκε ποτέ σε θέση απολογούμενου για τα πεπραγμένα του στα τριάμισι χρόνια που συγκυβερνούσε με το Χ. Βλαχογιάννη και τα 4 χρόνια που ήταν ….αντιπολίτευση.
7. Ο Μ. Κωβαίος κατάφερε να περάσει την εικόνα του αδικημένου στο ζήτημα της φερόμενης «αθέτησης» εκ μέρους του Χ. Βλαχογιάννη της «συμφωνίας» να μην είναι ξανά υποψήφιος. Ο «πόλεμος» που ακολούθησε, δεν αποδυνάμωσε αυτή την εκδοχή και σε ένα μέρος της κοινωνίας λειτούργησε μάλλον υπέρ του (κυρίως συναισθηματικά). Αυτό ενίσχυσε ένα κλίμα α-πολίτικο, το οποίο είχε επιλεγεί από τον ίδιο ως μέσο αντιπαράθεσης και μια εικόνα «εξωθεσμικών» παρεμβάσεων. Η «αθέτηση» αποδόθηκε σε «πιέσεις» κυρίως συνεργατών του δημάρχου, και η εικόνα κόντρας για την … καρέκλα ζημίωνε περισσότερο τον Χ. Βλαχογιάννη που την κατείχε για πολλά χρόνια.
8. Για πολλούς «μέτρησε» και η εικόνα του Μ. Κωβαίου σαν «παιδί του λαού».
9. Η υπερβολική προβολή της «κατηγόριας» ότι οι πολίτες που απαρτίζουν το ψηφοδέλτιο (κυρίως) του Μ. Κωβαίου (το ίδιο ισχύει για όλους τους υποψήφιους, όλων των παρατάξεων, που ασχολούνται για πρώτη φορά με την αυτοδιοίκηση και δε διαθέτουν σχετική εμπειρία) δεν είναι ικανοί να διοικήσουν το Δήμο, δεν «άρεσε» στον κόσμο. Σίγουρα δεν τα καταφέρνουμε όλοι το ίδιο καλά σε όλα τα ζητήματα. Η απόσταση από αυτό, που είναι αυτονόητο, μέχρι τον κοινωνικό δαρβινισμό που συνιστά, αθέλητα έστω, αυτού του είδους η απαξίωση των αντιπάλων, είναι μεγάλη και κάθε άλλο παρά πολιτική στάση υποδηλώνει. Πρώτον, γιατί αναγάγει σε μείζον το ατομικό στοιχείο σε βάρος του συλλογικού εισάγοντας μια αντίληψη μέτρησης των ατομικών χαρακτηριστικών με μεζούρα (ποιος, πότε και πώς εξουσιοδοτήθηκε να φτιάξει αυτή τη μεζούρα;). Δεύτερον αμφισβητεί ευθέως την αρχή της ισότητας και το δικαίωμα του καθενός να ασχοληθεί με τα κοινά και να προσφέρει στον τόπο. Τρίτον, αποκλείει- απορρίπτει εξορισμού κάποιους χωρίς να έχουν «δοκιμαστεί» (με ποια πολιτικά κριτήρια, άραγε;). Αν δεν ασχοληθούν, πώς θα μάθουν; Όσοι θεωρούν πως τα ξέρουν, πώς τα έμαθαν; (ή μήπως είναι έμφυτα;) Αυτή είναι η λογική των επαγγελματιών της πολιτικής (είδαμε που μας οδήγησαν και οι… ξερόλες). Τέταρτον, δεν είναι θέσφατο, ότι ένας ικανός ωφελεί κατ’ ανάγκη και τον τόπο. Τουναντίον, ένας «καπάτσος» πολιτικός μπορεί να χρησιμοποιεί την ικανότητά του για να ωφελήσει τον εαυτό του ή τρίτους ζημιώνοντας το Δήμο (τα παραδείγματα είναι πολλά. Μια γεύση πήραμε και στην Πάρο).
10. Τώρα, αν τα ψηφοδέλτια συγκροτήθηκαν σε απολίτικη βάση, είναι άλλο ζήτημα. Η συνάθροιση ατόμων χωρίς σαφές πολιτικό στίγμα, άποψη, συλλογική δράση, όραμα, κλπ, για να συμπληρώσουν το ψηφοδέλτιο, είναι ένα πρόβλημα που θα το συναντήσουν μπροστά τους.
11. Η «κατηγορία» που προσάπτουν στον Μ. Κωβαίο, ότι δηλαδή όσο ήταν αντιδήμαρχος ουδέποτε διαφώνησε με την εφαρμοζόμενη πολιτική, που φαίνεται να αληθεύει, έχει διπλή ανάγνωση: ότι και ο Χ. Βλαχογιάννης δεν διαφώνησε ποτέ με όσα έκανε τριάμισι χρόνια ο αντιδήμαρχός του. Ήταν φίλοι, «παρέα», κολλητάρια πολιτικά και η απολίτικη σύγκρουση (εικονική ή πραγματική) ζημίωνε περισσότερο τον έχοντα ήδη την καρέκλα.
III. «Ε.Κ.Π. Ενότητα για το μέλλον» (Χ. Βλαχογιάννης)
12. Το ποσοστό που πήρε ο Χ. Βλαχογιάννης είναι διαχειρίσιμο επικοινωνιακά, διότι δεν συνιστά «κατάρρευση» και επομένως του επιτρέπει να αποχωρήσει αξιοπρεπώς. Εξάλλου, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Χ. Βλαχογιάννης, ως πρόσωπο, δεν έδωσε τον προεκλογικό αγώνα με ιδιαίτερη ζέση, βοηθώντας έτσι (εξ’ αντικειμένου τουλάχιστο) τον μέχρι πρότινος συνεργάτη του.
13. Η αποχώρηση πολλών στενών συνεργατών του Χ. Βλαχογιάννη, δεν αποδυνάμωσε απλώς την εκλογική επιρροή της παράταξής του, αλλά σηματοδότησε και άλλα πράγματα και αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τους πολίτες (η επιστράτευσή τους την τελευταία στιγμή δεν ήταν ικανή να το αναιρέσει αυτό).
14. Ο Χ. Βλαχογιάννης «άντεξε» στην Παροικιά. Αυτό δεν οφείλεται τόσο στο έργο που παρήγαγε στην έδρα του δήμου, όσο στο ότι οι δύο συνδυασμοί, που κινούνται στον χώρο της Αριστεράς, δεν ανέδειξαν το έλλειμμα αυτό όσο και όπως θα έπρεπε. Θεώρησαν ότι η γνώση και οι διαμαρτυρίες των επαγγελματιών της πόλης, αντανακλούσε το μέσο όρο της οργής του κοινωνικού σώματος της Παροικιάς και επομένως αποτελούσε το μέτρο της Παροικιώτικης κοινωνίας, που όμως δεν επαληθεύτηκε.
IV. ΚΕΠ – ΟΣΑ
15. Η ΚΕΠ – ΟΣΑ «πλήρωσε» την εσωστρέφειά της, αφού δεν της επέτρεψε να ανοιχτεί έγκαιρα στην κοινωνία. Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που εφάρμοσε και επικαλούνταν, εμπεριείχε μια αφαίρεση (το στοιχείο του χρόνου) που αποτελεί κρίσιμο στοιχείο στην εκλογική περίοδο. Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες είναι μια πολιτική και κοινωνική διεργασία παρέμβασης που απλώνεται στο χρόνο και δεν μπορεί πολιτικά να συμπυκνωθεί στον περιορισμένο χρόνο της προεκλογικής περιόδου, λες και βρισκόμαστε ήδη σε … αμεσοδημοκρατικό καθεστώς. Και δεν εννοούμε μόνο τις «ακραίες» θέσεις περί «περιοδικότητας» του δημάρχου, οι οποίες τροφοδότησαν τη σύγχυση, την οποία άλλες παρατάξεις συνειδητά προκαλούσαν αφήνοντας να εννοείται ότι «άλλον ψηφίζουμε για δήμαρχο και άλλος θα μας … ξημερώσει». Απ’ την άλλη η επίκληση της ικανότητας και όχι της γνώσης και εμπειρίας των αξιόλογων στελεχών της παράταξης, πολιτικά αστοχούσε πολλαπλά (βλέπε αντίστοιχα το 9)
16. Η ΚΕΠ – ΟΣΑ άργησε ή δεν μπόρεσε τελικά να πείσει τους πολλούς ότι αποτελεί εναλλακτική λύση για το Δήμο. Στο θέμα αυτό, εν πολλοίς, ήταν μια βελτιωμένη εκδοχή της λογικής που εξέπεμπε η Λαϊκή Συσπείρωση περί … καλύτερης καταγραφής της δύναμής της. Τυχόν δήλωση ικανοποίησης από το αποτέλεσμα θα επιβεβαίωνε μια τέτοια στόχευση.
17. Η απουσία ουσιαστικής κριτικής προς άλλες παρατάξεις και ιδιαίτερα η συνειδητή «αφλογιστία» προς τη Λαϊκή Συσπείρωση, από την οποία όμως δεχόταν κάθε άλλο παρά «φιλικά» πυρά, δεν την ωφέλησε - ιδιαίτερα στην Παροικιά,- στερώντας της τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια δυναμική που θα της έδινε την ευκαιρία συμμετοχής στον 2ο γύρο.
18. Για να δημιουργήσει προϋποθέσεις, που θα της επέτρεπαν να μπει στο 2ο γύρο (άλλο 3η θέση και άλλο 2η και συμμετοχή στο 2ο γύρο) σε βάρος της «Ενότητας για το μέλλον» του Χ. Βλαχογιάννη, που όλα έδειχναν ότι αποτελούσε, τον «αδύναμο κρίκο», έπρεπε να εφαρμόσει και ανάλογη προεκλογική στρατηγική. Η υλοποίησή της θα έπρεπε να περιλαμβάνει και τη δημιουργία πολιτικού «γεγονότος» ή «γεγονότων» που θα ανέτρεπε/αν το απολίτικο προεκλογικό κλίμα, το οποίο ωφελούσε τους προερχόμενους από τους κόλπους της απερχόμενης δημοτικής Αρχής συνδυασμούς Κωβαίου – Βλαχογιάννη.
V. Λαϊκή Συσπείρωση
19. Η Λαϊκή Συσπείρωση επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά τη λογική και πρακτική της περιχαράκωσης και της στόχευσης για μια καλύτερη καταγραφή της δύναμής της. Και αυτό δεν εκφραζότανε μόνο στον αριθμό και τη σύνθεση του ψηφοδελτίου, αλλά και στον πολιτικό λόγο του Κ. Ροκονίδα. Τρία ήταν τα επίπεδα που κινήθηκε ο πολιτικός του λόγος. Το ένα ήταν η πολιτική γραμμή του κόμματος που εκφράζεται μέσω της Λαϊκής Συσπείρωσης. Ουδείς ψόγος εδώ. Κάποιοι συμφωνούν (περισσότερο ή λιγότερο) και κάποιοι διαφωνούν.
20. Το δεύτερο και το τρίτο όμως σηκώνουν συζήτηση. Διότι η όλη καμπάνια στηρίχθηκε, α) στην προβολή του επικεφαλής και όχι του συνόλου των υποψηφίων ως συγκροτημένη πολιτική συλλογικότητα και β) στην προβολή των ικανοτήτων (σχετικά με τις ικανότητες βλέπε το 9) και όχι της πολιτικής εμπειρίας και γνώσης του Κ. Ροκονίδα, όπως λογικά θα περίμενε κανείς να επικαλείται ένας αριστερός υποψήφιος. Ο Κ. Ροκονίδας, δηλαδή, υπέκυψε στον πειρασμό να επικαλεσθεί τις ικανότητές του (όχι την εμπειρία του), που υποτίθεται όλοι του αναγνωρίζουν, για να εξηγήσει πως, αν ήθελε (να βάλει νερό στο κρασί του;), είχε εξασφαλισμένη την ηγεσία - αρχηγία σε ένα ευρύτερο σχήμα – το οποίο όμως δεν «προχώρησε» (η συνεργασία) γιατί, κατ’ αυτόν, δεν υπάρχουν άλλοι (αριστεροί και έντιμοι) … «αντάξιοί» του. Και εδώ ανακύπτουν ορισμένα ζητήματα.
Κατ’αρχήν προσπερνούμε τα περί «ηγετών», «αρχηγών», που αθέλητα σίγουρα, αναπαράγει (ή έστω παραπέμπει) σε αντιλήψεις που μάλλον ως αστικές θα μπορούσαν να θεωρηθούν, γιατί είναι ήσσονος σημασίας σε σχέση με τα επόμενα που δεν δικαιολογούνται ούτε σαν υπερβολή προεκλογικών σκοπιμοτήτων.
Στην Πάρο, οι μόνοι αριστεροί και έντιμοι ανήκουν αποκλειστικά στη Λαϊκή Συσπείρωση; Δεν υπάρχουν συμπολίτες μας που, αν ζητούσαν να προσχωρήσουν στη Λαϊκή Συσπείρωση, θα τους δεχόταν; Ή μήπως, όταν κάποιος περάσει την πόρτα της Λαϊκής Συσπείρωσης αποκαθαίρεται από όλα τα ανομήματά του;
Η Πάρος είναι μικρός τόπος και λίγο – πολύ γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Ξέρουμε τη διαδρομή (και στην αυτοδιοίκηση), τη στάση ζωής του καθενός. Εκτός, αν έχουμε μνήμη … ραδικιού και ο καθένας κρίνει μόνο με βάση την κομματική ή άλλη ένταξή του σε δομές, δηλαδή με διαφορετικό (και εν γένει αυθαίρετο;) πλαίσιο αναφοράς, οπότε είναι δύσκολο έως αδύνατο να βρεθεί ευρύς κοινός τόπος (Μήπως υπάρχει κάποιο ιερατείο στην Πάρο, που μοιράζει πιστοποιητικά αριστεροσύνης και εντιμότητας; Θα είχε ενδιαφέρον να το μάθουμε και εμείς οι αδαείς και … παραστρατημένοι).
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ούτε τα περί ικανοτήτων του επικεφαλής απέδωσαν πέραν του χώρου της Παροικιάς, ούτε την εικόνα περιχαράκωσης αναίρεσαν, ούτε τα περί καταγραφής δυνάμεων διέψευσαν. Τα αποτελέσματα ήταν τα αναμενόμενα περίπου και επιβεβαιώνουν τα πιο πάνω (στην ανακοίνωση της παράταξης αυτό ομολογείται καθαρά).
Από την άλλη τα πολλά λόγια, ιδίως όταν είναι γενικόλογα και δεν φθάνουν στο «δια ταύτα», απ’ τη μια αποκρύπτουν την ουσία αφήνοντας χώρο για ερωτήματα περί συγκλίσεων, συνεργασίας, ενότητας (τουλάχιστον στη δράση) και απ’ την άλλη έχουν συγκεκριμένα όρια, διαφορετικά, βέβαια, για τον κάθε πολίτη, που αποκαλύπτουν και … αποκαλύπτονται.
Δεν ξέρουμε αν και πόσο την ωφέλησε, αλλά, για κάποιον ανεξήγητο(;) λόγο, η «Λαϊκή Συσπείρωση» έμεινε στο απυρόβλητο, αν και η ίδια δεν έδειξε την ίδια … αβρότητα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η αποτίμηση έγινε πριν τις εκλογές της 2ης Κυριακής (όπου επιβεβαιώθηκε), αλλά δεν τη δημοσιεύσαμε για να μη θεωρηθεί ότι ευνοούμε τον Μ. Κωβαίο που τα αποτελέσματα της 1ης Κυριακής ουσιαστικά τον «έχρηζαν» δήμαρχο – το τελικό αποτέλεσμα θεωρούσαν «μοιραίο» και άνθρωποι του Χ. Βλαχογιάννη.
ΓΟΥΡΔΟΥΚΗΣ ΗΛΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου