Τα παιδιά ενός ανώτερου Θεού

                

Γράφει ο Θανάσης Καρτερός
Ο Αντώναρος διορίστηκε στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Η Μπιρμπίλη δεν είναι πια πρέσβειρα στον ΟΟΣΑ αλλά εξακολουθεί να έχει τη θέση της στο υπουργείο Εξωτερικών ως εμπειρογνώμων. Ο Παπουτσής μας κουνάει το μαντίλι και αναχωρεί για τη θέση του στην Παγκόσμια Τράπεζα.
Την ίδια στιγμή οι γνωστές κυρίες γνωστών κυρίων κινούνται με άνεση στον κόσμο των υπουργείων και της εξουσίας -άλλες για μια καλή και εκτός ΑΣΕΠ θέση και άλλες για καλές δουλειές με το δημόσιο.
Και το επιστέγασμα: Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος διεκδικεί το πρωθυπουργικό αεροσκάφος για τα ταξίδια του ως υπουργός άμυνας, με μια τροπολογία μάλιστα στο πολυνομοσχέδιο που στέλνει στον Καιάδα χιλιάδες εργαζόμενους. Και μπορεί η τροπολογία να αποσύρθηκε, αλλά η πρόθεση και η προσπάθεια του υπουργού παραμένει -κι αυτό είναι που μετράει.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένα κρούσματα, για κάποια αποσπασματικά νόμιμα αλλά όχι ηθικά παραπατήματα. Πρόκειται για αποδείξεις μιας νοοτροπίας που ξέρουμε πολύ καλά, που κόστισε στη χώρα τόσα πολλά, και που εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει. Οι άνθρωποι αυτοί, ανώτερα ή μεσαία στελέχη της εξουσίας, είναι προφανές ότι θεωρούν τον εαυτό τους και την κάστα τους παιδιά ενός ανώτερου Θεού, τα οποία έχουνε το δικαίωμα να βολεύουν εαυτούς και αλλήλους, να βολεύουν τις οικογένειές τους, να βολεύονται γενικώς. Κι ακόμα χειρότερα: Πιστεύουν ότι η κοινωνία τους χρωστά, εμείς όλοι τους χρωστάμε, κι ότι τίποτε κακό δεν έχει να απολαμβάνουν κάποια στιγμή τα χρωστούμενα.
Υπάρχουν δυο ζητηματάκια εδώ, που αξίζει να σημειώσουμε:
Το ένα είναι η ιδιότητα που έχουν όλοι αυτοί οι τύποι και όλες αυτές οι τύπισσες να μην καταλαβαίνουν τίποτε από όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και από όσα με τη στάση τους προκαλούν στην κοινωνία. Ύστερα, όταν πέφτουν τα γιαούρτια, αναρωτιούνται τι έπαθαν οι υπήκοοί τους. Αυτή η ιδιότητα, που την έχουν οι περισσότεροι από τους επαγγελματίες της εξουσίας, δεν είναι πλέον όπως φαίνεται επίκτητη -έχει εγγραφεί στο DNA τους. Είναι παιδιά ενός ανώτερου Θεού, πάει και τελείωσε.
Το δεύτερο είναι η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός της δικομματικής κυβέρνησης. Από τη μια κηρύγματα και άγριες ρητορείες για αλλαγή νοοτροπίας -από την άλλη βόλεμα των ημετέρων όπου αυτό είναι δυνατό. Και μόνο στον κατάλογο των ειδικών συμβάσεων της ΕΡΤ να ρίξεις μια ματιά, καταλαβαίνεις ότι έχουμε κυβέρνηση Φαρισαίων.
Φτάνουν μάλιστα σήμερα σε ακρότητες οι οποίες ξεπερνούν και τα σκάνδαλα των κουμπάρων και τους κουμπάρους των σκανδάλων. Διότι να βολεύεις έναν πρώην οτιδήποτε σε μια θέση με δέκα και δεκαπέντε χιλιάρικα το μήνα, ενώ χιλιάδες χιλιάδων δεν έχουν να φάνε, είναι το άκρον άωτον της περιφρόνησης προς τους ιθαγενείς. Να διεκδικείς προνόμια μεταφοράς με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, ενώ χιλιάδες χιλιάδων δεν έχουν το εισιτήριο του μετρό, είναι η απόδειξη ότι πάσχεις από το σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέτας.
Τελικώς δε όλα αυτό το αλισβερίσι της πολιτικής αριστοκρατίας είναι, για να θυμηθούμε τη γνωστή ρήση, χειρότερο από έγκλημα -είναι πολιτικό λάθος. Το οποίο φυσικά θα καταστρέψει κάποια στιγμή αυτούς που το διαπράττουν, γιατί είναι ακριβώς η γέφυρα που ενώνει την λαϊκή απελπισία με την οργή και την εξέγερση.
Τα παιδιά όμως του ανώτερου Θεού δεν αντιλαμβάνονται τι γίνεται στα υπόγεια της κοινωνίας, γιατί προφανώς εκεί στα ψηλά είναι απασχολημένα να μοιράζουν και να μοιράζονται αυτά που δεν τους ανήκουν.