Αυτά που λέγονται και γράφονται αυτές τις μέρες από μερίδα διαφόρων "ιστορικών" του ποδαριού σχετικά με την πατρότητα του ΟΧΙ στον Μουσολίνι, είναι πραγματικά για γέλια και για κλάματα μαζί.
Πρέπει να στερείσαι στοιχειώδους σοβαρότητας, πέραν της άγνοιας των πραγματικών γεγονότων (κι όχι των βολικών φαντασιακών) για να ισχυρίζεσαι πως το ΟΧΙ το είπε ο "Ελληνικός λαός" και πως ο Μεταξάς σύρθηκε από την ισχυρή βούληση των Ελλήνων, το βράδυ της επίσκεψης του Ιταλού πρέσβη στην κατοικία του.
Πρέπει να μην είσαι σε θέση να κατανοείς το πως είχαν οι διαμορφωθεί οι γεωπολιτικές/γεωστρατηγικές ισορροπίες τότε, το γιατί ο ιδιοφυής αυτός στρατιωτικός (όλοι εκείνα τα χρόνια αναγνώριζαν την στρατηγική του σκέψη, μέχρι και ο θανάσιμος πολιτικός αντίπαλός του ο Βενιζέλος τον είχε στρατιωτικό σύμβουλο) άλλαξε στρατόπεδο και από θιασώτης και οπαδός του φασισμού, προσχώρησε στην Βρετανική πλευρά, αντιλαμβανόμενος πως παρά τις όποιες επιτυχίες της λατρεμένης του Γερμανίας (μην ξεχνάμε πως ήταν Γερμανοτραφής αξιωματικός) η κυριαρχία των συμμάχων στη θάλασσα θα έγερνε μακροπρόθεσμα την πλάστιγγα υπέρ αυτών.
Το αν είναι αρεστός ο (κάθε) Μεταξάς ή όχι είναι παντελώς αδιάφορο για όσους θέλουν πραγματικά να εισδύσουν στα άδυτα της Ιστορίας και να δουν νηφάλια και ψύχραιμα, απαλλαγμένοι από ιδεοληψίες και συναισθήματα πρόσωπα και γεγονότα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου