Η πρόσφατη ψυχική δοκιμασία των νεφροπαθών συμπολιτών μας (και των δικών τους εννοείται), μπορεί να πέρασε.
Και το θέμα δεν είναι ποιος και πόσο αποτελεσματικά μεσολάβησε για να υπάρξει αίσιο τέλος στο θέμα της ακτοπλοϊκής σύνδεσης.
Το θέμα είναι, πως καμιά δεκαριά οικογένειες στο νησί ζούνε ένα καθημερινό μαρτύριο και μια αγωνία, την οποία αδυνατούν να κατανοήσουν πολλοί, ειδικότερα οι πολιτικοί ηγήτορες που παίρνουν τις κρίσιμες αποφάσεις και από τις οποίες εξαρτάται η ασφάλεια και η ζωή όλων μας.
Το θέμα επίσης είναι, πως στην Πάρο θα έπρεπε να υπάρχει η απαιτούμενη μονάδα για την εξυπηρέτηση αυτών των ανθρώπων.
Και αυτά τα γράφει κάποιος, που η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε να νοσήσει στενός συγγενής του με νεφρική ανεπάρκεια πριν από πέντε χρόνια.
Ο άνθρωπος αυτός λόγω του προχωρημένου της ηλικίας και άλλων κινητικών θεμάτων που αντιμετώπιζε, αρνιόταν να μεταφέρεται δυο φορές την εβδομάδα στη Σύρο, ή στη Νάξο (αργότερα).
Η "εναλλακτική" θεραπεία δυστυχώς δεν τον κράτησε παραπάνω από τρία χρόνια στη ζωή και αρχές καλοκαιριού του 2018 έφυγε από κοντά μας, περνώντας το τελευταίο διάστημα της ζωής του μέσα σε φρικτούς πόνους.
Η έλλειψη στοιχειωδών υπηρεσιών υγείας σ΄έναν τόπο με 20.000 μόνιμους κατοίκους (τουλάχιστον!) δεν μπορεί ν' αντισταθμίζεται με "πρωτοβουλίες" της τελευταίας στιγμής εμβαλωματικού χαρακτήρα, που μπορεί να δίνουν μια κάποια "λύση", δεν είναι όμως η ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου