Ξεχασμένο, αλλά πάντοτε πρόβλημα!

 Πόσο απασχολεί την Παριανή κοινωνία το πρόβλημα των εξαρτησιογόνων ουσιών;
Πόσο ψηλά βρίσκεται στον αξιακό κώδικα και στις προτεραιότητές μας η προστασία της νέας γενιάς από τον εφιάλτη των ναρκωτικών και του αλκοολισμού;

Αυτά είναι δύο κρίσιμα συγγενή ερωτήματα επί των οποίων, λυπούμαστε που το λέμε, αλλά οι απαντήσεις μάλλον απογοήτευση προκαλούν.

 Τα τελευταία χρόνια, η φαιά ουσία που καταναλώνουμε ως κοινωνία, φαίνεται να προσανατολίζεται σε θέματα που σχετίζονται με την "Μεγέθυνση" του υλιστικού τρόπου ζωής, στον οποίο έχουμε προσχωρήσει, αυτόν που κατά την Αγγλοσαξονική φιλοσοφία μονολεκτικά προσδιορίζεται ως "Ανάπτυξη", απόλυτα ξένο κι εχθρικό προς τις καταβολές και τις παραδοχές της  Αρχαίας Ελληνικής κοσμοθεώρησης , από την οποία το μόνο που κληρονομήσαμε είναι οι τίτλοι ιδιοκτησίας.

Έχοντας εγκαταλείψει την αρμονική σχέση μας με το φυσικό (μέρος και όχι κυρίαρχοι του οποίου λησμονούμε ότι είμαστε) αλλά και το κοινωνικό περιβάλλον, αποδυθήκαμε σ' έναν αγώνα ατελεύτητης επέκτασης της υλικοτεχνικής  υποδομής, θέτοντας εν αμφιβόλω την ύπαρξη πλέον του νησιού μας και ως γεωγραφικό και ως κοινωνικό κατηγόρημα.

Η προσπάθεια να γίνουμε ανταγωνιστικότεροι οικονομικά, δεν συνοδεύτηκε από ανάλογες προσπάθειες να γίνουμε καλύτεροι, πάντοτε κατά την αρχαιοελληνική φιλοσοφική προσέγγιση του "καλός κ αγαθός".
Η νέα γενιά εγκλωβισμένη στα φοβερά αδιέξοδα του εκπαιδευτικού συστήματος που ευνουχίζει τη γνώση και παράγει  κατά το πλείστον αγράμματους βλάκες υψηλής ειδίκευσης, θαλασσοδέρνεται στα κύματα της επαγγελματικής αποκατάστασης και της επιβίωσης...
Ο "μαγικός κόσμος" των ναρκωτικών και του αλκοολισμού προτείνεται και προβάλλει ως η μόνη αξιόπιστη λύση-διέξοδος σε μια χώρα με απαξιωμένες ηθικές επιταγές, απαξιωμένη και ανυπόληπτη πολιτική και πνευματική ηγεσία και μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα σήψης και διάλυσης.
Η τοπική μας κοινωνία βαυκαλίζεται πως δεν την αφορά το θέμα κι όμως...Την αφορά!!
Το τελευταίο διάστημα παρατηρήθηκε έξαρση στα κρούσματα χρήσης ουσιών από πιτσιρικάδες (και των δύο φύλων) δίνοντάς μας ηχηρό μήνυμα, μέσα στην αγωνιώδη προσπάθεια να βελτιώσουμε τους υλικούς -πάντοτε- όρους της ζωής μας, πως αυτή δεν εξαντλείται στα όρια της οικονομικής ευμάρειας, αλλά προϋποθέτει, στηρίζεται σε πνευματικές και ηθικές βάσεις.

 Καιρός ν' ανακαλύψουμε και πάλι το πρόβλημα και να φανούμε αντάξιοι και της καταγωγής μας, κυρίως όμως της υποχρέωσης που επωμιζόμαστε έναντι της νέας γενιάς!