Υπάρχει απάντηση στους εκβιασμούς ΕΕ και ΔΝΤ: Διαγραφή του χρέους!

Πάνος Κοσμάς



Μπαίνουμε ίσως στο πιο αποφασιστικό δεκαήμερο ύστερα από τις εκλογές.
Η χρηματοδοτική ασφυξία του ελληνικού Δημοσίου έχει φτάσει στο οριακό σημείο όπου είναι αδύνατο πλέον να συνεχίσουν να πληρώνονται ταυτόχρονα μισθοί και συντάξεις αλλά και τοκοχρεολύσια του κρατικού χρέους, οπότε η κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου αδειάζει.
Είναι η ώρα που δεν μπορεί να «αγοραστεί» χρόνος και που τα διλήμματα γίνονται απόλυτα. Είναι η ώρα των μεγάλων και καθαρών αποφάσεων.

Το δί­λημ­μα

Ύστε­ρα από τη συ­νά­ντη­ση Μέρ­κελ-Τσί­πρα, η Γερ­μα­νί­δα κα­γκε­λά­ριος δή­λω­σε ότι πλέον δεν είναι οι δα­νει­στές που βιά­ζο­νται αλλά η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, που είναι ανα­γκα­σμέ­νη να «τρέ­ξει» με τις «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις», ώστε να ανοί­ξει η στρό­φιγ­γα της χρη­μα­το­δό­τη­σης.

Πράγ­μα­τι, η συμ­φω­νία στο Eurogroup της 20ής Φε­βρουα­ρί­ου δεν εξα­σφά­λι­σε ανάσα χρό­νου για την κυ­βέρ­νη­ση αλλά για τους δα­νει­στές. Καθώς δεν προ­έ­βλε­πε καμία χρη­μα­το­δό­τη­ση του ελ­λη­νι­κού Δη­μο­σί­ου για το άμεσο διά­στη­μα του Μαρ­τί­ου και του Απρι­λί­ου, η κυ­βέρ­νη­ση βρέ­θη­κε «με το πι­στό­λι στον κρό­τα­φο», να πρέ­πει να πλη­ρώ­νει τόσο μι­σθούς και συ­ντά­ξεις όσο και το­κο­χρε­ο­λύ­σια, ενώ τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα δεν επαρ­κού­σαν για την κά­λυ­ψη και των δύο αυτών κα­τη­γο­ριών δα­πα­νών.

Έχο­ντας απο­κλεί­σει τη στάση πλη­ρω­μών στα το­κο­χρε­ο­λύ­σια, η κυ­βέρ­νη­ση κα­τέ­φυ­γε στη «λύση» να «σκου­πί­σει», δε­σμεύ­ο­ντας με repos, τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα ορ­γα­νι­σμών του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα για να συ­νε­χί­σει να πλη­ρώ­νει τους το­κο­γλύ­φους.

Ο χρό­νος που κερ­δή­θη­κε έτσι είναι πλη­ρω­μέ­νος με «αίμα»: αυτά τα χρή­μα­τα πρέ­πει να επι­στρα­φούν σύ­ντο­μα στα τα­μεία των ορ­γα­νι­σμών του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα, για να μην κά­νουν αυτοί πλέον στάση πλη­ρω­μών σε δικές τους πιε­στι­κές ανά­γκες.

Στο με­τα­ξύ όμως, ακόμη κι έτσι, και αυτή η πηγή ρευ­στό­τη­τας έχει «στραγ­γί­ξει».

Τώρα η κυ­βέρ­νη­ση είναι ανα­γκα­σμέ­νη είτε να επι­βά­λει με νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση τη δέ­σμευ­ση ρευ­στών δια­θε­σί­μων και άλλων ορ­γα­νι­σμών, για να «κερ­δη­θεί» λίγος ακόμη χρό­νος πλη­ρω­μέ­νος με αίμα, είτε να απα­ντή­σει άμεσα στο δί­λημ­μα «στάση πλη­ρω­μών σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις ή στα το­κο­χρε­ο­λύ­σια;».

Η πα­γί­δα του δι­πλού νο­μί­σμα­τος

Οι δα­νει­στές προ­τεί­νουν εδώ μια νέα «λύση», που θα μας βάλει ακόμη πιο βαθιά στην πα­γί­δα: το πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα.

Λένε: Αφού δεν κά­νε­τε στάση πλη­ρω­μών στα το­κο­χρε­ο­λύ­σια και ταυ­τό­χρο­να θέ­λε­τε να πλη­ρώ­νε­τε και μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, μία λύση υπάρ­χει: να πλη­ρώ­νε­τε το­κο­χρε­ο­λύ­σια σε σκλη­ρό νό­μι­σμα (ευρώ) και μι­σθούς-συ­ντά­ξεις ή και άλλες κα­τη­γο­ρί­ες κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών σε πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα.
Αυτό το πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα είναι κου­πό­νια του Δη­μο­σί­ου που θα λει­τουρ­γούν ως μέσο πλη­ρω­μών στην εσω­τε­ρι­κή αγορά. Για τους το­κο­γλύ­φους το σκλη­ρό νό­μι­σμα, για τους μι­σθω­τούς και συ­ντα­ξιού­χους το «εσω­τε­ρι­κό νό­μι­σμα», που θα υπο­τι­μη­θεί τα­χύ­τα­τα, θα ανταλ­λάσ­σε­ται με ευρώ σε πολύ χα­μη­λό­τε­ρα επί­πε­δα από την ονο­μα­στι­κή του ισο­τι­μία και εν ολί­γοις θα ση­μαί­νει μια γεν­ναία υπο­τί­μη­ση του ερ­γα­τι­κού μι­σθού στην πράξη, δη­λα­δή μια κα­θο­λι­κή και σκλη­ρή μνη­μο­νια­κή ρύθ­μι­ση ανα­δια­νο­μής του πλού­του υπέρ του κε­φα­λαί­ου! (1)

Η απά­ντη­ση

Όταν το δί­λημ­μα γί­νε­ται τόσο από­λυ­το και τόσο πιε­στι­κό χρο­νι­κά, η μόνη απο­δε­κτή απά­ντη­ση από τη σκο­πιά της Αρι­στε­ράς είναι η στάση πλη­ρω­μών στα το­κο­χρε­ο­λύ­σια.

Όμως, η «ιδρυ­τι­κή» αυτή πράξη της ρήξης με τους δα­νει­στές και το σύ­στη­μα έχει αυ­τό­μα­τες συ­νε­πα­γω­γές, που όλες εντάσ­σο­νται στη γε­νι­κή κα­τεύ­θυν­ση «οι κοι­νω­νι­κές ανά­γκες πάνω από το χρέος», στη δια­γρα­φή του χρέ­ους, ώστε να μπο­ρέ­σει να υλο­ποι­η­θεί μια πο­λι­τι­κή κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων, ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας και υλο­ποί­η­σης μέ­τρων και πο­λι­τι­κών με με­τα­βα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα και σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Η δέ­σμευ­ση των ρευ­στών δια­θε­σί­μων των ορ­γα­νι­σμών του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα βάζει στα χέρια των δα­νει­στών άλλο ένα όπλο εκ­βια­σμού (να χρη­μα­το­δο­τή­σουν αυτοί την επι­στρο­φή αυτών των χρη­μά­των, αλλά βέ­βαια στο πλαί­σιο μιας νέας χρη­μα­το­δο­τι­κής σύμ­βα­σης και του τρί­του μνη­μο­νί­ου) ή μας οδη­γεί στο διπλό νό­μι­σμα και μά­λι­στα στην από­λυ­τα μνη­μο­νια­κή και αντερ­γα­τι­κή εκ­δο­χή του: να πλη­ρώ­νου­με τους το­κο­γλύ­φους δα­νει­στές-εκ­βια­στές σε ευρώ και τους ερ­γα­ζό­με­νους με υπο­τι­μη­μέ­να «χαρ­τιά»!

1. Όπως για κάθε νο­μι­σμα­τι­κή επι­λο­γή, έτσι και για το πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα, η πραγ­μα­τι­κή του λει­τουρ­γία κα­θο­ρί­ζε­ται από το συ­νο­λι­κό πλαί­σιο στο οποίο λει­τουρ­γεί, από το συ­νο­λι­κό σχέ­διο στο οποίο εντάσ­σε­ται. Είναι άλλη η λει­τουρ­γία του δι­πλού νο­μί­σμα­τος (όπως και του εθνι­κού νο­μί­σμα­τος γε­νι­κό­τε­ρα) όπως την προ­τεί­νουν οι δα­νει­στές και άλλη η λει­τουρ­γία του αν επρό­κει­το για επι­λο­γή ενταγ­μέ­νη σε ένα πο­λι­τι­κό σχέ­διο στά­σης πλη­ρω­μών στους το­κο­γλύ­φους δα­νει­στές πλαι­σιω­μέ­νη με μέτρα δέ­σμευ­σης των ευρώ των πλου­σί­ων. Πρέ­πει λοι­πόν να σπά­σει η μυ­θο­λο­γία που θε­ω­ρεί το πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα αυ­το­νό­η­τα συ­νώ­νυ­μο της ρήξης.

ΠΗΓΗ:
http://rproject.gr/article/yparhei-apantisi-stoys-ekviasmoys-ee-kai-dnt-diagrafi-toy-hreoys