Κατόπιν εορτής (ή τι έκανες στον πόλεμο Θανάση)...

Άστραψε και βρόντηξε ο Γιάννης Μαούνης στο ραδιόφωνο του Ηχώ, στην χθεσινή μετά από πολύ καιρό επανεμφάνισή του στο πολιτικό προσκήνιο.
Η ανάλυση που έκανε υπήρξε ομολογουμένως υποδειγματική.
Ανέλυσε τους μηχανισμούς που συναποτελούν, καθώς και τη νοοτροπία που διέπει το "μεταπολιτευτικό αρρωστημένο πολιτικό σύστημα".

Ακούσαμε τα  περί διεφθαρμένου και ξεπερασμένου πολιτικού συστήματος...
Ακούσαμε τα περί συναλλακτικών ηθών, που διέπουν τις σχέσεις, πολιτών και πολιτικών...
Ακούσαμε τα περί ραγιαδισμού των τοπικών αιρετών έναντι της κεντρικής εξουσίας...
Ακούσαμε τα περί αναντιστοιχίας πολιτικών και κοινωνίας...
Ακούσαμε τα περί κινηματικών διαδικασιών, ως εναλλακτική πρόταση στον ξεπεσμό...
Ακούσαμε πολλά ενδιαφέροντα και χρήσιμα πράγματα, με τη γλαφυρή και παραστατική εκφορά λόγου που χαρακτηρίζει τον αγαπητό μας συμπολίτη...

Δεν ακούσαμε όμως κάτι που θα είχε τεράστια ΗΘΙΚΗ κυρίως αξία:
                                                  
                                                ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ!!!

Αυτοκριτική και μάλιστα σκληρή, μέχρι αυτομαστιγώματος, για το γεγονός πως ο φίλτατος Γ.Μαούνης δεν γεννήθηκε ούτε χθες, ούτε προχθές και βέβαια δεν προέκυψε από παρθενογένεση...
Και αναφερόμαστε φυσικά όχι στη βιολογική, αλλά στην πολιτική του γένεση.
Ο ίδιος υπήρξε επίλεκτο μέλος αυτού του σάπιου -όπως τώρα κατόπιν εορτής το χαρακτηρίζει-συστήματος, έστω τοπικά, χωρίς ποτέ μα ποτέ να βγει ανοιχτά και καθαρά να το καταγγείλει, ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ!!!
Ο ίδιος υπήρξε μέχρι πρότινος (αν είναι ακόμα δεν το γνωρίζουμε) θιασώτης, θαυμαστής και παρατρεχάμενος εξέχοντος  επί σειρά ετών μεγαλοπαράγοντα του κομματικού χώρου του ΠΑΣΟΚ -έφτασε μέχρι τα υπουργικά οφίκια- που εκ των υστέρων κατακεραυνώνει και αναθεματίζει.
Και δυστυχώς για τον αντίλογό του, την εναντίωσή του στα εκ των υστέρων καταγγελόμενα, ευκαιρίες δόθηκαν πολλές, αλλά περιέργως ΤΟΤΕ τις προσπέρασε...

Η ανακάλυψη νέας πολιτικής καλύπτρας και η προσφυγή σ΄αυτήν προκειμένου να στεγάσει τα αναζωπυρωμένα λόγω απορρύθμισης του συστήματος και του τεράστιου ελλείμματος τοπικής ηγεσίας (με την κυριολεξία του όρου) όνειρα και φιλοδοξίες του, είναι ασφαλώς έξυπνη και πολλά υποσχόμενη για το μέλλον κίνηση...
Όφειλε όμως να αφιερώσει μέσα στον χειμαρρώδη και πληθωρικό καταγγελτικό του λόγο, λίγες σταγόνες αυτοκριτικής για τις δικές του ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ για την μπουρδελοποίηση του τόπου.
Να προβεί στη μόνη (αλλά αδιανόητη για τα νεοελληνικά μας ήθη) αυτοκαθαρτική πρωτοβουλία που θα καθιστούσε αξιόπιστα στα εμβρόντητα ώτα μας και αυτά που λέει και την ιδεολογικοπολιτική του μεταμέλεια...
 Σε κάθε περίπτωση, η μεταστροφή αυτή σηματοδοτεί εξελίξεις στο μοίρασμα πρωταγωνιστικών πολιτικών ρόλων στο νησί, εξελίξεις τις οποίες θα "απολαύσουμε" οσονούπω...