Οι μνήμες από τον ταραγμένο Δεκέμβρη του '08 είναι τραγικά παρούσες.
Είναι παρούσες μέσα από την απώλεια ενός παιδιού, μιάς ανήσυχης ψυχής, που αρνήθηκε να "κάτσει στ' αυγά του", που τόλμησε ν' ακολουθήσει την συνείδησή του, που προτίμησε να βγεί στους δρόμους και να φτύσει κατάμουτρα ένα σύστημα, η μοναδική προσφορά του οποίου στη νέα γενιά είναι καρατομημένα όνειρα, απανθρωπιά, άδικο και άφθονη τηλεοπτική μαλακία...έτσι για να ξεχνιέται.
Το ποιό χέρι οπλίστηκε και σκότωσε τον μικρό Αλέξη δευτερεύουσα σημασία έχει. Στη θέση του αστυνομικού-δολοφόνου θα μπορούσαν να είχαν βρεθεί αρκετοί άλλοι.
Ο μεγάλος ένοχος είναι γνωστός, αλλά ασύλληπτος εδώ και χρόνια.
Γιατί οι Αλέξηδες δεν έγιναν ακόμα τόσοι πολλοί για να ξεκολλήσουν τη ρόδα της κοινωνικής εξέλιξης από την λάσπη της μεταπολίτευσης.
Γιατί το παλιό αντιστέκεται πεισματικά και λυσσαλέα στην έλευση του πραγματικά καινούργιου και προοδευτικού. (ΣΥΝΠΛΗΝΙΟΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου