ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ Η ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ

Κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του, προασπίζει την ακεραιότητά του έναντι κάθε βίαιης, ειδικότερα δε στρατιωτικής επιβουλής, με το μόνο μέσο που -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- έχει εφεύρει ο ανθρώπινος νους κι έχει επικρατήσει παγκοσμίως.Τις ένοπλες δυνάμεις!
Στην περίπτωση της Ελλάδας η κατάσταση διαφοροποιείται "ελαφρώς"...
Ανατρέχοντας στη νεώτερη ιστορία του ελληνικού κράτους διαπιστώνουμε την απροθυμία των εκάστοτε ηγητόρων του να αποκρούσουν επιθέσεις σε βάρος της χώρας, ακόμη και σε καταστάσεις κήρυξης πολέμου και στρατιωτικής εισβολής.
Η πλέον καραμπινάτη περίπτωση απροθυμίας μέχρι φοβίας των κυβερνώντων της Ελλάδας να προασπίσουν την εθνική κυριαρχία, ήταν αυτή της διπλής επίθεσης Ιταλών και Γερμανών κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο.
Από τα ιστορικά αρχεία προκύπτει ότι πράγματι ο δικτάτορας Μεταξάς απάντησε με το ιστορικό ΟΧΙ (οι εκτιμήσεις που έχουν κατά καιρούς γραφεί ακόμη κι από αριστερούς ιστορικούς καταρρίπτονται από αδιάσειστα τεκμήρια) στο Ιταλικό τελεσίγραφο εξαναγκασμένος από τις περιστάσεις, ωστόσο η φιλοδοξία του περιορίστηκε/αυτοπροσδιορίστηκε σε στρατιωτική αντίδραση... "για την τιμή των όπλων", όπως έχει επί λέξη καταγραφεί.
Άλλωστε το στρατιωτικό παράδοξο να σταματήσει ο ελληνικός στρατός την σαρωτική αντεπίθεση σε βάρος των Ιταλών λίγο πριν την ολοκληρωτική τους διάλυση (αυτά δεν είναι προσωπικές εκτιμήσεις αλλά αναφορές/πορίσματα/εκθέσεις επιτελείων, Ιταλικών, Αγγλικών, Γερμανικών κ.α) μαρτυρά και το πόσο εθνικά συνειδητοποιημένη ήταν η ηγεσία, πολιτική και στρατιωτική, την περίοδο εκείνη.
Το ίδιο και χειρότερο σενάριο εκτυλίχθηκε στην περίπτωση της Γερμανικής εισβολής, κατά την οποία τόσο από την πολιτική και στρατιωτική μας ηγεσία όσο και από τη Βρετανική δύναμη που είχε αναπτυχθεί στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας-Θεσσαλίας για να σχηματίσουν από κοινού τη δεύτερη και απροσπέλαστη ζώνη άμυνας στο ύψος του Αξιού.
Παρά τις έντονες αντιρρήσεις μεγάλης μερίδας ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών, πολλοί από τους οποίους αντιστάθηκαν μεμονωμένα δυστυχώς, το μόνο που έπραξαν από κοινού Έλληνες και Βρετανοί επιτελάρχες, ήταν να γίνουν λαγοί επικαλούμενοι την υπέρτερη δύναμη πυρός των εισβολέων!
Αν ζούσαν σήμερα, ακόμη θα απορούσαν και θα αναζητούσαν λογική ερμηνεία (έχουν τεράστιο ενδιαφέρον οι αναφορές ένθεν κακείθεν) οι Γερμανοί επιτελάρχες για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου...

(Ακολούθησε η εισβολή των Βρετανών και ο εμφύλιος, όπου καταλύθηκε η έννομος τάξη που  επιβλήθηκε από τους αγώνες του λαού με μπροστάρη το ΕΑΜ και με κυβέρνηση του βουνού (ΠΕΕΑ) οπότε οι μισοί Έλληνες έφτασαν να πολεμούν τους άλλους μισούς -πριν καλά καλά αποχωρήσουν οι Γερμανοί- στο πλευρό των εισβολέων, στο όνομα φυσικά της αποτροπής του "κομμουνιστικού κινδύνου"!!
Αλλά αυτό είναι από μόνο του μια κατηγορία ως ιστορικό γεγονός και χρειάζεται ειδικότερη αναφορά).

Τα μεταπολιτευτικά χρόνια η πολιτική του λεγόμενου κατευνασμού όχι μόνο δεν απέτρεψε την επιθετικότητα των γειτόνων μας, αντίθετα την  γιγάντωσε και αποθράσυνε.
Η υποχωρητικότητα των κυβερνώντων διαχρονικά έφτανε στα όρια της εθνικής προδοσίας.
Με εξαίρεση την πρώτη περίοδο Α.Παπανδρέου, ο οποίος υπήρξε μέγας "παίκτης" στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα, όλα αυτά τα χρόνια εμπεδώθηκε μια φιλοσοφία άρνησης αντιμετώπισης του προβλήματος, κρυβόμενοι κάθε φορά πίσω από το "διεθνές δίκαιο", τους "συμμάχους" και άλλα εμβληματικά για ανιστόρητους και αφελείς.
Η "νύχτα ντροπής" των Ιμίων το 1996 κατέδειξε περίτρανα την προδοτική πάστα των τότε "ηγετών".
Έχοντας πλέον αποκαλυφθεί από πολλές πηγές και πλήθος ντοκουμέντων πως σε περίπτωση εμπλοκής προδιαγράφονταν καταστροφική η συνέχεια για τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, κάτι που δεν επιθυμούσε ο Αμερικάνικος (και όχι μόνο) παράγοντας, αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της εθελοδουλείας του εγχώριου εξουσιαστικού πολιτικού προσωπικού.
Το προχθεσινό κρούσμα ακραίας επιθετικής συμπεριφοράς, πολεμικής πράξης εκ μέρους των Τούρκων, έπειτα από μακρά σειρά προκλητικών και παράνομων ενεργειών, αντιμετωπίστηκε για άλλη μια φορά με απίστευτη μακαριότητα και ολύμπια αταραξία από τους κυβερνώντες.
Παραδομένοι στη νιρβάνα της ελέω Ευρωπαίων εταίρων ψευδοεξουσίας τους, συνεχίζουν την πολιτική των προκατόχων τους αναγνωρίζοντας/επιτρέποντας στις ένοπλες δυνάμεις μια και μοναδική αποστολή: να πραγματοποιούν παρελάσεις στις εθνικές επετείους...
Ούτε σκέψη για ΑΜΥΝΤΙΚΗ αντίδραση στις επιθετικές ενέργειες που ολοένα και αυξάνουν, ολοένα κι εμπλουτίζονται, ολοένα και περισσότερο απειλούν την υπόστασή μας.
Ίσως περιμένουν να φτάσουν σε τέτοιο σημείο αποθράσυνσης οι Τούρκοι και διεκδικήσουν την επιστροφή της Πελλοπόνήσου ως κατεχόμενο εκ μέρους μας νησί, προκειμένου να πάψουν να "στέλνουν μηνύματα" κάθε τρείς και λίγο πολιτική και στρατιωτική ηγεσία και να στείλουν κανένα σμπάρο προς τους επιτιθέμενους.
Ελπίζω μόνο να μην είναι αργά ΟΤΑΝ και ΑΝ το αποφασίσουν...