Κλείνουν 28 χρόνια από τότε που κλείδωσε η "ανάγκη" κατασκευής νέου μεγάλου αεροδρομίου ως "αίτημα του παριανού λαού".
Έκτοτε πολλά ακούστηκαν και πολλά γράφτηκαν περί συνακόλουθων "αναγκαιοτήτων" και "πάγιων αιτημάτων", καθώς και των δυνατοτήτων περαιτέρω ανάπτυξης του νησιού.
Όλες οι καινοφανείς αυτές θεωρίες, παραγνώριζαν ένα βασικό δομικό στοιχείο που αναγνωρίζει η οικονομική ανάλυση ως προυπόθεση για οποιαδήποτε προγραμματική επεξεργασία και στοχοθεσία: τις πραγματικές δυνατότητες (ποιοτικά και ποσοτικά) του τόπου να σηκώσει το βάρος της επιχειρούμενης ανάπτυξης, ή αλλιώς αν προτιμάτε, την φέρουσα ικανότητα της Πάρου.
Αυτή ακριβώς η απρονοησία, σπρώχνει το νησί σε μια άβυσσο ανακυκλούμενων προβλημάτων, την ωθεί σε μια διαδικασία αλυσιδωτών εκρήξεων ανεπάρκειας των υφιστάμενων υποδομών, οι οποίες νομοτελειακά δεν πρόκειται ποτέ να επαρκέσουν.
Την εγκλωβίζει σ' ένα σπιράλ αυτοκαταστροφής.
Γι αυτό κιόλας βιώνουμε μια συνεχή υποβάθμιση της καθημερινότητας και της ποιότητας ζωής με τα αενάως εκτελούμενα έργα, τα οποία παρακολουθούν ασθμαίνοντα κι από μεγάλη απόσταση (παρά τις σαχλαμάρες/διαβεβαιώσεις των αρμοδίων...) τις ολοένα ογκούμενες "ανάγκες" που επιφέρει η ασυδοσία με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της ανάπτυξης.
Σ' αυτή την ομαδική παράκρουση, δυστυχώς, συμμετέχει η συντριπτική πλειοψηφία των παραγόντων της δημόσιας ζωής, προσποιούμενη πως δεν αντιλαμβάνεται τα όσα η σκληρή πραγματικότητα κραυγάζει.
Σφυρίζουν αδιάφορα επί της ουσίας, καμώνονται τους σκληρά αγωνιζόμενους για την επίλυση των προβλημάτων που οι ...ίδιοι(!) προκαλούν με τις επιλογές τους.
Έτσι, από συστατικό στοιχείο της προβληματικότητας του τόπου, μεταμφιέζονται σε παράγοντες ξεπεράσματός της, από μέρος του προβλήματος, σε πολλά υποσχόμενη λύση.
Γι αυτό και τίποτα καλό δεν προοινωνίζεται για το μέλλον...
