Πάντα το είχα καημό να βρεθεί ένα ζευγάρι χελιδόνια και να φωλιάσει σε κάποια από τις πέργκολες του σπιτιού μου.
Κάποια φορά έφτασα πολύ κοντά στον στόχο, αλλά τελικώς ατύχησα...
Με τα ζώα, ειδικότερα με τα πουλιά, διατηρώ τρυφερή σχέση από πολύ μικρός.
Για πάρα πολλά χρόνια φιλοξενούσα σ' ένα κλουβί αρκετά μεγάλων διαστάσεων καναρίνια, αλλά στη συνέχεια θεωρώντας πως η αιχμαλωσία είναι αντίθετη προς την ιδιοσυγκρασία μου τα έδωσα σε άλλον λάτρη του "αθλήματος".
Προτιμώ λοιπόν τα πουλιά να ζουν ελεύθερα (αν και δυστυχώς τα καναρίνια δεν ενδημούν στα μέρη μας, υπάρχουν ωστόσο άλλα εξίσου ωραία, όπως καρδερίνες, φλώρια, λούγαρα, φανέτα, κα.) και να τα απολαμβάνω από κάποια απόσταση.
Γνωρίζω άλλωστε (παλαιός κατσαπλιάς γαρ...) τρόπους και τρόπους για την προσέλκυσή τους κι έτσι το σπίτι μου περιστοιχίζεται από ιπτάμενους τραγουδιστές που μ' επισκέπτονται για μάσα και ξεδίψασμα.
Βέβαια εκτός από τα ωδικά έχω κι άλλους επισκέπτες, όπως κουρούνες, γεράκια, μπούφους, κουκουβάγιες, αλλά τι να κάνουμε, αυτή είναι η ζωή.
Με τις ομορφιές και τους κινδύνους της (για τα μικρότερα πουλιά εν προκειμένω)
Αλλά μέχρις εκεί.
Ο καθείς στο πόστο του.
Διάβασα την είδηση για την προσπάθεια παρεμπόδισης των χελιδονιών να φτιάξουν τις φωλιές τους και πραγματικά σοκαρίστηκα.
Αδυνατώ να κατανοήσω το σκεπτικό των συμπολιτών που συμπεριφέρονται κατ' αυτόν τον τρόπο.
Τελικά στην Πάρο ούτε τα χελιδόνια είναι αποδεκτά.
Σε αντίθεση με τα τηλεσκουπίδια που τυγχάνουν ευρείας αποδοχής...
