Το έχω ξαναγράψει και το έχω ξαναπεί: οι παριανοί πιστεύουμε πως με μια επιμνημόσυνη δέηση και με επετειακές ανακοινώσεις κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, έχουμε "καθαρίσει" απέναντι στον ήρωα Ν.Στέλλα.
Ξεχνάμε όμως το λόγο για τον οποίο έδωσε τη ζωή του το άφοβο και αποφασισμένο αυτό παλληκάρι, παραβλέπουμε το γιατί δεν λύγισε απέναντι στους Γερμανούς και πήγε συνειδητά ν' ανταμώσει το θάνατο.
Σε μια ηλικία που "έβραζε το αίμα του", που είχε μπροστά του ορθάνοιχτη την πόρτα της ζωής, με όσες χαρές αυτή εμπεριέχει, μόνο σαν τρέλα θα μπορούσε να εκλάβει κανείς "λογικός" (και υπήρχαν πολλοί και τότε και τώρα) την όποια ανάμιξη ενός εφήβου σε αντιστασιακές πράξεις ενάντια σ' έναν πανίσχυρο κατακτητή.
Ο Στέλλας δεν άντεχε να βλέπει τον τόπο του υπό ΚΑΤΟΧΗ και αυτό το συναίσθημα απετέλεσε την κινητήρια δύναμη, αυτό του έδωσε την ώθηση να "μπλέξει".
Αλήθεια, αν ζούσε ο Νίκος, θα αισθανόταν υπερήφανος για την εικόνα που παρουσιάζουμε οι συμπατριώτες του σήμερα, μ' ένα νησί που ξεπουλιέται συστηματικά στους ξένους, ένα νησί που χάνει την ταυτότητά του, όχι απλά με τη συγκατάθεσή μας, αλλά με την ενεργό συμμετοχή μας;
Και μη μου πει κανείς πως άλλο πράγμα η Γερμανοιταλική κατοχή και άλλο η σημερινή κατάσταση, γιατί απλά θα του απαντήσω πως έτσι βάζει υποψηφιότητα για όσκαρ βλακείας.
Γιατί η ξένη κατοχή, είτε επιτυγχάνεται με ειρηνικά (βλ. χρήμα), είτε με ένοπλα μέσα, είναι το ίδιο και απαράλλαχτο επί της ουσίας πράγμα.
Έτσι τουλάχιστον διδάσκει η ιστορία.
Εκτός κι αν ο αγώνας και η θυσία του Νίκου απέβησαν εξαιρετικά χρήσιμα (σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τα πεπραγμένα μας) εφόσον συνέβαλλαν ακούσια στο να ανέβει η αντικειμενική αξία της Πάρου ως υπό εκποίηση ακίνητο και αντί να το παραδώσουμε δωρεάν κατόπιν πολεμικής αναμέτρησης, το ξεπουλάμε έναντι υψηλού τιμήματος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου