Η πομπή μόλις έχει φτάσει στο βάθρο, απ' όπου ο παπάς εντός ολίγου θ' αναφωνήσει το "Χριστός Ανέστη".
Σε παρακείμενο κάφε-μπαρ καμιά δεκαπενταριά πελάτες με τα ποτά και τους καφέδες ανά χείρας θορυβούν κι επιδίδονται στις συνήθεις για τέτοιες περιστάσεις διαχυτικότητες...
Φυσικά κανένας λόγος για τα "προβλεπόμενα μέτρα προστασίας", για τα οποία πολύς λόγος και πολλή φαιά ουσία ξοδεύτηκε το τελευταίο διάστημα, με επίκεντρο τις εκκλησίες και τις μεγαλοβδομαδιάτικες τελετές.
Η έκκληση (τρις) του παπά για σιωπή παγώνει την ατμόσφαιρα.
Επιτέλους επικρατεί σχετική ησυχία και φτάνουμε στο χαρμόσυνο άγγελμα: "Χριστός Ανέστη"!!
Το περιστατικό αυτό το έζησα μαζί με εκατοντάδες άλλους παριανούς και μη, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου στην εκκλησία της αγοράς ("Ταξιαρχάκι") όπου εδώ και περίπου μια εικοσιπενταετία βοηθάω στο ψαλτήρι, την Μεγάλη Εβδομάδα.
Δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα (από τα πολλά) ακόμη σύμπτωμα της αρρωστημένης εκποίησης των πάντων στο βωμό της "τουριστικής ανάπτυξης".
Μιας ανάπτυξης που θέλει τα ήθη κι έθιμά μας σε φθίνουσα πορεία, απονευρωμένα και αποστεωμένα στοιχεία ενός χυδαίου φολκλοριστικού μανδύα, που φοριέται συνήθως σε τριτοκοσμικές χώρες και υπανάπτυκτους πολιτικά λαούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου