Η πρωτοβουλία της "Φωνής της Πάρου" να επαναφέρει την ιδέα καθιέρωσης της 24ης Απριλίου ως εθνο-τοπική επέτειο (που είχε προταθεί και στο μακρινό παρελθόν από δυο τουλάχιστον συμπολίτες μας, ένας εξ αυτών πρώην δήμαρχος πλέον) και υιοθετήθηκε πρόσφατα από το δημοτικό συμβούλιο, σε πρώτο επίπεδο και χωρίς περαιτέρω έρευνα, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως θετική.
Υπάρχουν όμως μερικά "αλλά"...
Η καθιέρωση μιας τέτοιας εθνο-τοπικής επετείου θα πρέπει αναγκαστικά να συσσωματώνει μια σειρά από στοιχεία τόσο συμβολικής όσο και ουσιαστικής αξίας, που να την αιτιολογούν.
1) Το πρώτο στοιχείο έχει να κάνει με το κατά πόσο μια διακήρυξη ή έκκληση επαναστατικού περιεχομένου αρκεί για να σηματοδοτήσει και πιστοποιήσει "επαναστατική διαδικασία" τοπικού χαρακτήρα.
Στην Πάρο κανένα επαναστατικό-πολεμικό επεισόδιο δεν καταγράφεται κατά την συγκεκριμένη περίοδο.
Άρα για ποια επανάσταση μιλάμε την "έναρξη" της οποίας θα τιμούμε ειδικότερα εφεξής;
Δεν αρκεί η (φερόμενη) κήρυξή (και "έναρξη") της από τον Π.Π.. Γερμανό, που αφορά σ' ολόκληρη την Ελλάδα;
2)Η πρωτοβουλία Π.Δημητρακόπουλου απέβλεπε όχι στην ένοπλη αναμέτρηση με τον Τούρκο κατακτητή* στο νησί, αλλά στη δημιουργία ένοπλης ομάδας που θα συνέδραμε στην απελευθέρωση του τόπου καταγωγής του (Πελοπόννησο, ειδικότερα Αρκαδία).
Η ιστορική γραφίδα μάλιστα, τον εν λόγω πρόκριτο, όπως και τον πατέρα του δεν συνηθίζει να τους αναφέρει με το κανονικό τους επίθετο δηλ. Δημητρακόπουλος, αλλά χρησιμοποιεί ως επιθετικό προσδιορισμό το Αλωνιστιώτης, παραπέμποντας στον τόπο καταγωγής τους (Αλωνίσταινα).
3)Η πρώτη επαναστατική ενέργεια, η συγκρότηση και μεταφορά μικρής ομάδας πολεμιστών πραγματοποιήθηκε στις 3/5/1821 υπό την ηγεσία του Ν.Μαλατέστα στην Ύδρα και η δεύτερη με δύναμη περίπου 150 ανδρών στις 14/8/1821, υπό την ηγεσία του Π.Δημητρακόπουλου στην Πελοπόννησο.
Αποτελούν και οι δύο δηλαδή αυτές κινήσεις οργανικό και όχι αυτοτελές κομμάτι της επαναστατικής διαδικασίας που συντελούνταν στο Μοριά, στον οποίο μεταφέρθηκε το επίκεντρό της, μετά την αποτυχία Υψηλάντη στην Μολδοβλαχία.
Αν ετίθετο λοιπόν θέμα ειδικής επετειακής μνείας σε επαναστατική δραστηριότητα με Παριανές αναφορές, προτιμότερη θα ήταν μια από αυτές τις δύο ημερομηνίες.
Ωστόσο, το κύριο θέμα μας δεν είναι η πρωτοκαθεδρία με βάση την καταγωγή ή την ενδοποιότητα των πρωταγωνιστών.
Όλοι ως πραγματικοί Έλληνες υπήρξαν και έδρασαν και η ίδια τιμή και δόξα τους πρέπει, για την προσφορά και την αυτοθυσία τους.
Για ένα κορυφαίο ζήτημα της εθνικής μας ιστορίας, εκτιμώ πως τοπικιστικού χαρακτήρα διαφοροποιήσεις δεν έχουν θέση, δεν έχουν κανένα νόημα.
Η ισχύουσα (πάσχει ιστορικά και προτιμότερη θα ήταν η 22 Φεβρουαρίου, αλλά έτσι καλώς ή κακώς καθιερώθηκε...) ημερομηνία έναρξης της επανάστασης, αυτή δηλαδή της 25ης Μαρτίου, το επαναλαμβάνω, νομίζω πως αρκεί, για να συμπεριλάβει το πανελλήνιο, αποδίδοντας και το βαθύτερο νόημα-μήνυμα** του ξεσηκωμού, που δεν ήταν άλλο από την Εθνική Απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό.
Η προσθήκη νέων ημερομηνιών επετείων σε τοπική κλίμακα για ένα πανεθνικό ιστορικό γεγονός δεν προσθέτει κάτι περισσότερο σε σχέση με την οφειλόμενη εκ μέρους μας τιμή και αναγνώριση των αγώνων και των θυσιών των προγόνων μας.
Δεν προσθέτει κάτι επιπλέον στην οφειλόμενη εκ μέρους μας αναγνώριση του μεγαλείου της προσφοράς των ηρωϊκών αυτών προγόνων μας.
*Η τουρκοκρατία στα περισσότερα νησιά (εξαιρουμένων των μεγάλων, π.χ. Κρήτη, Χίο, Λέσβο, Ρόδο κα) περιορίζονταν κυρίως στην καταβολή των εξοντωτικών ετήσιων φόρων, χωρίς να συνδέεται με φυσική παρουσία τουρκικού πληθυσμού, σε πολλές δε περιπτώσεις δεν υπήρχαν καν τουρκικές αρχές, αλλά τοπική αυτοδιοίκηση.
**Φυσικά υπήρχαν παράλληλα κι αιτήματα κοινωνικού-ταξικού χαρακτήρα, αλλά σε δεύτερο επίπεδο, ενίοτε και σε λανθάνουσα μορφή.
Το πρόταγμα ήταν η απαλλαγή από τον Οθωμανικό ζυγό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου