Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΤΟΥΡΟ

Με τον Αρτούρο γνωρίζομαι κοντά 40 χρόνια.
Ο Αρτούρο είναι Ιταλός, μόνιμος κάτοικος του Τορίνο και μαζί με την σύζυγό του Αυγουστίνα, επισκέπτονται φανατικά την Πάρο από τα τέλη της δεκαετίας του '70.
Πρωτοσυναντηθήκαμε στην περιοχή του Φάραγγα στην κατοικιά του (μετέπειτα) θείου μου Αντώνη Σκανδάλη και από τότε ξεκίνησε μια σχέση που ενδυναμώθηκε από το κοινό μας χόμπι, το υποβρύχιο ψάρεμα.
Ο φίλος μου λοιπόν αυτός, σε αρκετά προχωρημένη πλέον ηλικία για να συνεχίσει το ψαροντούφεκο, επιδίδεται σε ένα ιδιαίτερο ψάρεμα, αυτό της γόπας!
Μη πάει ο νου σας στο ομώνυμο ψάρι.
Κάθε άλλο!
Μιλάω για το συνώνυμο απομεινάρι του τσιγάρου, το οποίο αν και μη υπολογίσιμο εκ πρώτης όψεως, έχει καταστεί μια σύγχρονη μάστιγα ρύπανσης και μόλυνσης του περιβάλλοντος.
Αυτός ο απίθανος τύπος, καπνιστής και ο ίδιος, έχει βάλει στόχο την απάλειψη του φαινομένου των πεταμένων αποτσίγαρων στην παραλία της Πίσω Αλυκής, όπου συχνάζει τα τελευταία 10 χρόνια.
Είναι τόσο εξοργισμένος με την βρωμερή συνήθεια των περισσότερων καπνιστών να πετάνε τα απομεινάρια του πάθους τους στην παραλία, που σε καθημερινή βάση κάνει περιοδείες συγκομιδής τους.
Μάλιστα πριν από τρία χρόνια είχε τη φαεινή ιδέα να αγοράσουμε 15 γλαστράκια, να τα γεμίσουμε με άμμο και να τα αναπτύξουμε κατά μήκος της παραλίας προκειμένου να χρησιμοποιούνται αυτά από τους λουόμενους ως σταχτοδοχεία!
Εμείς, επιπροσθέτως, είχαμε αναλάβει την "επιστασία" της αποκομιδής των αποτσίγαρων κάθε πρωί.
Τις πρώτες μέρες το "μέτρο" απέδωσε και μάλιστα ικανοποιητικά, η συνέχεια όμως υπήρξε εξόχως απογοητευτική.
Σε ένα μήνα είχαν "εξαφανιστεί" τα μισά περίπου αυτοσχέδια τασάκια και πριν καλά-καλά φύγει ο Αύγουστος και τα υπόλοιπα.
Απελπισμένος ο Αρτούρο έκανε πολλές φορές διαβήματα για να υπάρξει κάτι ανάλογο -αυτή τη φορά σε θεσμικό επίπεδο- μα χωρίς κανένα αποτέλεσμα. 
Ή για να ακριβολογώ με μοναδικό αποτέλεσμα να εγκατασταθεί μια μόνιμη απορία στο μυαλό και στο στόμα του Αρτούρο:
"Γιατί δεν κάνετε τίποτα γι' αυτό";