Αυτό που αδυνατώ να καταλάβω στην αντίληψη και ανάλυση κάποιων φίλων, είναι το κατά πόσο βλέπουν τα πράγματα συνολικά ή αποσπασματικά.
Αν δηλαδή αντιλαμβάνονται την αιτιώδη σχέση που συνδέει μεταξύ τους ακόμη και ξεχωριστά θέματα.
Έγραφα τον περασμένο Σεπτέμβρη:
Η ήττα του αυτονόητου...
Δυσκολότερο και κοπιαστικότερο πράγμα από το να προσπαθείς ν΄αποδείξεις το αυτονόητο σ΄έναν διάλογο, δεν υπάρχει.
Πολύ περισσότερο όταν αυτός ο διάλογος αφορά στα κοινά.
Δηλαδή στο δημόσιο διάλογο.
Στο νησί μας δυστυχώς -και δεν θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω όσο κι αν αυτό ενοχλεί πολλούς- η προσπάθεια να καταδειχθεί το αυτονόητο είναι διαρκής και αενάως επαναλαμβανόμενη.
Βασική αιτία αυτού του φαινομένου η ΑΡΝΗΣΗ των εκάστοτε διοικούντων όχι να εισακούσουν, αλλά ακόμη και ν΄ακούσουν επιχειρήματα που θέτουν εν αμφιβόλλω ή ακυρώνουν τις εν θερμώ ειλημμένες αποφάσεις τους.
Στο βωμό της "αποφασιστικότητάς" τους λοιπόν να παρουσιάσουν όσο γίνεται πιο εντυπωσιακά και ελκυστικά για τον μέσο ψηφοφόρο "επιτεύγματα" και να εγγράψουν επιτυχίες στο ενεργητικό κατά τη διάρκεια της θητείας τους, δρομολογούν και πραγματοποιούν έργα και προβαίνουν σε παρεμβάσεις οι οποίες αντί να επιλύσουν προβλήματα και να θεραπεύσουν πληγές, προκαλούν το ακριβώς αντίθετο: περιπλέκουν τα υπάρχοντα προβλήματα και ανοίγουν νέες πιο οδυνηρές πληγές.
Ενίοτε αθεράπευτες!
Ο κατάλογος είναι μακρύς και σε κάθε νέα δημοτική περίοδο δυστυχώς μακραίνει ακόμη περισσότερο.
Δείτε για παράδειγμα τι συνέβη με το περιβόητο νέο αεροδρόμιο.
Προ διετίας εγκαινιάστηκε (εις διπλούν μάλιστα...) μέσα σ' ένα κλίμα που καλλιεργούσε μεγάλες προσδοκίες περί αναβάθμισης του "τουριστικού προϊόντος", περί αύξησης των εσόδων από τον τουρισμό και διάφορα άλλα ζαβά που συνηθίζονται να προβάλλονται σε τέτοιες περιπτώσεις, με απώτερο σκοπό ν' αποσπάσουν την εύνοια των πολιτών.
Η συνέχεια κατέδειξε την ΑΝΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΠΟΨΗ του νησιού να λειτουργήσει ένα μεγαλύτερο αεροδρόμιο.
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά επέτεινε και περιέπλεξε μια σειρά άλλα που ήδη υφίσταντο και ούτε η κεντρική διοίκηση, ούτε η τοπική αυτοδιοίκηση είχε καταφέρει να τα αντιμετωπίσει στοιχειωδώς.
Παράδειγμα πρώτο το κυκλοφοριακό, το οποίο πλέον ξεπέρασε τα στενά όρια των οικιστικών ιστών Παροικίας και Νάουσας και έχει προκαλέσει μόνιμη εικόνα μποτιλιαρίσματος ΚΑΙ στο οδικό δίκτυο της νότιας Πάρου.
Παράδειγμα δεύτερο το πρόβλημα της ευρύτατα διαδεδομένης παραξενοδοχείας:
Το νέο αεροδρόμιο εξασφάλισε προνομιακά πελατεία σε παραοικονομούντες καταλυματίες (διαφόρων ηλεκτρονικών πλατφορμών και όχι μόνο) που εισπράττουν τεράστια ποσά, από τα οποία ελάχιστα έως καθόλου "ακουμπάνε" στο νησί ή εισέρχονται στον οικονομικό του κύκλο (τζίρος αγοράς).
Βέβαια για τις συνθήκες λειτουργίας του νέου αεροδρομίου ας μην αναφερθώ καλύτερα (το έχω κάνει ήδη αρκετές φορές) γιατί το πόσο τραγελαφική είναι η κατάσταση το γνωρίζετε οι περισσότεροι από πρώτο χέρι.
Κάτι ανάλογο συνέβη παλαιότερα (1989-1990) και στην υπόθεση της επέκτασης του λιμανιού της Παροικίας.
Θυμίζω τις ομηρικές μάχες μεταξύ συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, κατ΄ακολουθία και των τοπικών κομματικών οργανώσεων, σχετικά με το αν έπρεπε να επεκταθεί ανατολικά ή δυτικά το υπάρχον λιμάνι.
Άπαντες είχαν εγκλωβιστεί τεχνηέντως στο ψευτοδίλημμα δύσης/ανατολής και κανείς δεν καταδέχτηκε ν' ακούσει στα σοβαρά την πρότασή μου περί μεταφοράς του λιμανιού στην περιοχή του Αμπελά.
Η συνέχεια γνωστή:
Η πρωτεύουσα του νησιού, εξ αιτίας ΚΥΡΙΩΣ του λιμανιού, έχει απαξιωθεί πλήρως και κατόπιν εορτής τρέχουν και δεν φθάνουν οι Παροικιώτες να διορθώσουν τα αδιόρθωτα.
Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά.
Έτσι δεν πας πουθενά, ή μάλλον πας.
Κατά διαόλου.
Και όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό από τους πολλούς, αυτούς που αποτελούν την κρίσιμη μάζα και ανεβοκατεβάζουν τους τοπικούς μας άρχοντες, το μέλλον του τόπου μας διαγράφεται ολοένα και πιο ζοφερό, σε πείσμα των σαχλαμαριστών και των ολακαλάδων του διαδικτύου.
Γιατί η ήττα του αυτονόητου είναι ήττα της κοινωνίας (των πολιτών εν συνόλω δηλαδή) και όχι των λίγων και πονηρών.
Πολύ περισσότερο όταν αυτός ο διάλογος αφορά στα κοινά.
Δηλαδή στο δημόσιο διάλογο.
Στο νησί μας δυστυχώς -και δεν θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω όσο κι αν αυτό ενοχλεί πολλούς- η προσπάθεια να καταδειχθεί το αυτονόητο είναι διαρκής και αενάως επαναλαμβανόμενη.
Βασική αιτία αυτού του φαινομένου η ΑΡΝΗΣΗ των εκάστοτε διοικούντων όχι να εισακούσουν, αλλά ακόμη και ν΄ακούσουν επιχειρήματα που θέτουν εν αμφιβόλλω ή ακυρώνουν τις εν θερμώ ειλημμένες αποφάσεις τους.
Στο βωμό της "αποφασιστικότητάς" τους λοιπόν να παρουσιάσουν όσο γίνεται πιο εντυπωσιακά και ελκυστικά για τον μέσο ψηφοφόρο "επιτεύγματα" και να εγγράψουν επιτυχίες στο ενεργητικό κατά τη διάρκεια της θητείας τους, δρομολογούν και πραγματοποιούν έργα και προβαίνουν σε παρεμβάσεις οι οποίες αντί να επιλύσουν προβλήματα και να θεραπεύσουν πληγές, προκαλούν το ακριβώς αντίθετο: περιπλέκουν τα υπάρχοντα προβλήματα και ανοίγουν νέες πιο οδυνηρές πληγές.
Ενίοτε αθεράπευτες!
Ο κατάλογος είναι μακρύς και σε κάθε νέα δημοτική περίοδο δυστυχώς μακραίνει ακόμη περισσότερο.
Δείτε για παράδειγμα τι συνέβη με το περιβόητο νέο αεροδρόμιο.
Προ διετίας εγκαινιάστηκε (εις διπλούν μάλιστα...) μέσα σ' ένα κλίμα που καλλιεργούσε μεγάλες προσδοκίες περί αναβάθμισης του "τουριστικού προϊόντος", περί αύξησης των εσόδων από τον τουρισμό και διάφορα άλλα ζαβά που συνηθίζονται να προβάλλονται σε τέτοιες περιπτώσεις, με απώτερο σκοπό ν' αποσπάσουν την εύνοια των πολιτών.
Η συνέχεια κατέδειξε την ΑΝΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΠΟΨΗ του νησιού να λειτουργήσει ένα μεγαλύτερο αεροδρόμιο.
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά επέτεινε και περιέπλεξε μια σειρά άλλα που ήδη υφίσταντο και ούτε η κεντρική διοίκηση, ούτε η τοπική αυτοδιοίκηση είχε καταφέρει να τα αντιμετωπίσει στοιχειωδώς.
Παράδειγμα πρώτο το κυκλοφοριακό, το οποίο πλέον ξεπέρασε τα στενά όρια των οικιστικών ιστών Παροικίας και Νάουσας και έχει προκαλέσει μόνιμη εικόνα μποτιλιαρίσματος ΚΑΙ στο οδικό δίκτυο της νότιας Πάρου.
Παράδειγμα δεύτερο το πρόβλημα της ευρύτατα διαδεδομένης παραξενοδοχείας:
Το νέο αεροδρόμιο εξασφάλισε προνομιακά πελατεία σε παραοικονομούντες καταλυματίες (διαφόρων ηλεκτρονικών πλατφορμών και όχι μόνο) που εισπράττουν τεράστια ποσά, από τα οποία ελάχιστα έως καθόλου "ακουμπάνε" στο νησί ή εισέρχονται στον οικονομικό του κύκλο (τζίρος αγοράς).
Βέβαια για τις συνθήκες λειτουργίας του νέου αεροδρομίου ας μην αναφερθώ καλύτερα (το έχω κάνει ήδη αρκετές φορές) γιατί το πόσο τραγελαφική είναι η κατάσταση το γνωρίζετε οι περισσότεροι από πρώτο χέρι.
Κάτι ανάλογο συνέβη παλαιότερα (1989-1990) και στην υπόθεση της επέκτασης του λιμανιού της Παροικίας.
Θυμίζω τις ομηρικές μάχες μεταξύ συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, κατ΄ακολουθία και των τοπικών κομματικών οργανώσεων, σχετικά με το αν έπρεπε να επεκταθεί ανατολικά ή δυτικά το υπάρχον λιμάνι.
Άπαντες είχαν εγκλωβιστεί τεχνηέντως στο ψευτοδίλημμα δύσης/ανατολής και κανείς δεν καταδέχτηκε ν' ακούσει στα σοβαρά την πρότασή μου περί μεταφοράς του λιμανιού στην περιοχή του Αμπελά.
Η συνέχεια γνωστή:
Η πρωτεύουσα του νησιού, εξ αιτίας ΚΥΡΙΩΣ του λιμανιού, έχει απαξιωθεί πλήρως και κατόπιν εορτής τρέχουν και δεν φθάνουν οι Παροικιώτες να διορθώσουν τα αδιόρθωτα.
Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά.
Έτσι δεν πας πουθενά, ή μάλλον πας.
Κατά διαόλου.
Και όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό από τους πολλούς, αυτούς που αποτελούν την κρίσιμη μάζα και ανεβοκατεβάζουν τους τοπικούς μας άρχοντες, το μέλλον του τόπου μας διαγράφεται ολοένα και πιο ζοφερό, σε πείσμα των σαχλαμαριστών και των ολακαλάδων του διαδικτύου.
Γιατί η ήττα του αυτονόητου είναι ήττα της κοινωνίας (των πολιτών εν συνόλω δηλαδή) και όχι των λίγων και πονηρών.
διαβάστε επίσης:
ΦΙΛΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ...
Ο ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΜΑΪΜΟΥΣ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου