Το τέλος της αυταπάτης

Η θεωρία του ΣΥΡΙΖΑ ότι η ΕΕ είναι το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι» όπου ο ελληνικός λαός θα τύχει ευμενούς μεταχείρισης, αρκεί να έχει έναν καλό διαπραγματευτή για να θέσει τα αιτήματά του, αποδεικνύεται όπως ήταν επόμενο ένα κακόγουστο αστείο.

Το παραμύθι ότι μπορούν να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις με μια πολιτική που έχει ως προμετωπίδα της ότι η θέση της Ελλάδας είναι μέσα στην ΕΕ, και το Ευρώ μας τελείωσε.

Όχι μόνο φιλολαϊκές λύσεις δεν μπορούν να υπάρξουν μέσα στην ΕΕ, αλλά και πρέπει να παρθούν πίσω όλες οι κατακτήσεις που οι λαοί είχαν κερδίσει με αγώνες και αίμα κάτω από τον καπιταλισμό.

Ούτε καν και αυτό το μετριοπαθές πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Ένα πρόγραμμα «άμεσων βοηθειών» της ανθρωπιστικής κρίσης δεν εφαρμόζεται αλλά «αναστέλλεται» στο αόριστο μέλλον, και που η όποια εφαρμογή του, ακόμα και για τα ψίχουλα προσκρούει στην κλίνη του Προκρούστη της ΕΕ, του Ευρώ και της θεσμοτρόικας. Και δεν ήταν δυνατόν να αλλάζει η ΕΕ, επειδή την θέση του Σαμαρά την ανέλαβε ο Τσίπρας.

Η ΕΕ που δήθεν θα άλλαζε, όχι παραμένει ίδια αλλά αλλάζει προς το χειρότερο, ως αποτέλεσμα της θανάσιμης και αξεπέραστης κρίσης που έχει περιέλθει το καπιταλιστικό σύστημα που εξάντλησε και τις τελευταίες δυνατότητες της ύπαρξης του.

Η ΕΕ σαν η πιο προχωρημένη μορφή παγκοσμιοποίησης δηλαδή της μετεξέλιξης του 3ου ΡΑΪΧ στο 4ο ΡΑΪΧ, τρίζουν τα σαθρά θεμέλια της. Οι προσδοκίες των εμπνευστών να πετύχουν μέσω του ευρωκοινοβουλίου εκεί που απέτυχε ο χίτλερ με της σιδερόφρακτες ορδές του -να υποτάξει κάτω από την μπότα της Γερμανίας αρχικά την Ευρώπη και στην συνέχεια την υφήλιο-, όπως επιδιώκουν οι συνεχιστές του με διαφορετικά μέσα, θα αποδειχτεί μια μεγαλοπρεπέστατη φάρσα.

Ήδη η ΕΕ, έχει περιέλθει σε αδιέξοδο και η διάλυση της είναι ζήτημα χρόνου. Και είναι ασύγγνωστη αφέλεια πως αυτή η ΕΕ των πολυεθνικών μπορεί να μετατραπεί σε «Ευρώπη των λαών» και καραμπινάτη απάτη, ότι η ΕΕ αποτελεί πεδίο «διαπραγμάτευσης». Η Συριζαίοικη προσδοκία μιας ΕΕ, με «ανθρώπινο πρόσωπο» δεν είναι εφικτή μέσα στον «λάκκο των λεόντων», όπως ακριβώς την αποκαλούσε η ΕΔΑ από τη δεκαετία του '50.

Επομένως όσους όρκους πίστεως και αν δίνουν και πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ και του ΕΥΡΩ, είναι όλοι τους είναι τελειωμένοι. 




Κ.Οικοδόμος