Μπροστά σ’ ένα αρμυρίκι, και από τα λιγνά να είναι, τα κοντούτσικα, που σου δωρίζει τη σκιά του τη ριζωμένη στο αλάτι και σε κάνει να νιώθεις πως η πλάση όλη γεννήθηκε για σένα, τύφλα να ‘χουν πέντε ομπρέλες και δέκα ξαπλώστρες· ας είναι και από τις προοριζόμενες για τους VIP, αυτές που σε λίγο θα έχουν και ενσωματωμένο ερ-κοντίσιον. Τις κλείνουν καιρό πριν, αφού πια η χάρη τους είναι status symbol. Κάποτε ήταν το αυτοκίνητο. Επειτα το κινητό. Κατόπιν το σούπερ αυτοκίνητο. Υστερα το σούπερ κινητό, με την προϋπόθεση ότι το χρησιμοποιείς για να σε βλέπουν όλοι (πλην των τροχονόμων) ενόσω οδηγείς το σούπερ γιωταχί σου.
Στις παραλίες της Ελλάδας σπανίζουν πια τα αρμυρίκια, ενώ παντού ξεφυτρώνουν ομπρελοκαθίσματα. Τα αυτοφυή αρμυρίκια βρίσκουν τρόπο και τα ξεπατώνουν οι επιχειρηματίες της δροσιάς και της απληστίας νυχτιάτικα ή και στο φως της μέρας, τον χειμώνα, όταν στα έρημα νησιά δουλεύουν φουλ οι παράνομες μπουλντόζες και μπετονιέρες, τα άρματα της ανάπτυξης. Οσο για την «καλλιέργεια των αρμυρικιών κατά μήκος των ακτών ως καλλωπιστικών, καθώς και για τη δημιουργία ανεμοφρακτών», ένας θρύλος είναι. Μονάχα στις εγκυκλοπαίδειες διασώζεται πια. Σαν λαογραφικό ίχνος για περισσότερα εδώ .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου