Για την ξέφρενη πορεία του νησιού προς την αυτοκαταστροφή του, έχω ξοδέψει πολλή φαιά ουσία κι έχω γράψει εκατοντάδες κείμενα.
Εσχάτως, ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες, με διάφορους τρόπους, εκφράζουν την ανησυχία τους και τον προβληματισμό τους για το γενικότερο χάλι που έχει δημιουργηθεί.
Κάποιοι, πιο τολμηροί, καταφέρονται με σφοδρότητα ενάντια στην γενικευμένη εξαχρείωση και την καθολική κακοποίηση της Πάρου, δείχνοντας να προσχωρούν στο "κόμμα Σπύρου Καλακώνα"* έστω και με σημαντική χρονική υστέρηση.
Το παράδοξο στην περίπτωση πολλών εξ αυτών, είναι, πως ακόμη και σήμερα, την υστάτη ώρα, δεν συνειδητοποιούν τις αδιανόητες αστοχίες, ενίοτε δε και εγκληματικά λάθη που έχουν διαπράξει, οψέποτε διετέλεσαν μέλη σε όργανα λήψης αποφάσεων.
Δείχνουν να μην κατανοούν πως για το στραβό αρμένισμα δεν φταίει κανένας στραβός γιαλός, αλλά οι επώδυνες αποφάσεις τους στο όνομα της "ανάπτυξης" της Πάρου.
Κάθε προσπάθεια αποσύνδεσης και διάρρηξης της αιτιοκρατικής σχέσης ανάμεσα στις πολιτικές αποφάσεις και τα όσα λουζόμαστε σήμερα, μόνο γενναιότητα και υπευθυνότητα δεν καταδεικνύουν.
*τον χαρακτηρισμό αυτόν με ειρωνικό και απαξιωτικό πνεύμα χρησιμοποίησε συμπολίτης (δεν βρίσκεται πια στη ζωή) σε λαϊκή συνέλευση πριν αρκετά χρόνια στον "Αρχίλοχο", απαντώντας σε πολίτη που διαμαρτυρήθηκε για την καταπάτηση του δημόσιου χώρου και την παράνομη ανέγερση οικοδομών μέσα σε δασικές εκτάσεις....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου