Επανερχόμενος στα του τουρισμού και τα σχετικά με αυτόν μυθεύματα, θέλω να σταθώ στις κατά ριπάς βολές που δέχεται η λογική μας από εκείνους (τους θεωρητικούς της αρλούμπας) που διακινούν τα περί "τουριστικής βιομηχανίας", όρος που έτσι κι αλλιώς είναι αδόκιμος και εντελώς ασύμβατος με το αντικείμενό του, που αυταπόδεικτα ανήκει στον τομέα των Υπηρεσιών.
Όπως ισχυρίζομαι εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ο τουρισμός όχι μόνο πλέον δεν τροφοδοτεί άλλους κρίσιμους τομείς της οικονομίας μας όπως αναπόδεικτα και αυθαίρετα ισχυρίζονται οι εν λόγω θεωρητικοί παπαγάλοι, αλλά συμβάλλει στο ακριβώς αντίθετο: στην αποδόμηση και εκφυλισμό των περισσότερων λοιπών τομέων!
Κι επειδή σε τέτοιες περιπτώσεις η θεωρητικολογία μικρή αξία έχει έναντι της ίδιας της ζωής, καταφεύγω στη δύναμη του παραδείγματος καταθέτοντας προσωπικό μου βίωμα, που αντανακλά την πορεία διαχρονικά της οικονομίας μας.
Όταν ήμουν μικρός (δεκαετία '70), οι γονείς μου άνοιξαν ένα κατάστημα με τουριστικά είδη, το οποίο τιτλοφορούνταν ως "ΛΑΙΚΗ ΤΕΧΝΗ", αγγλιστί POPULAR ART. Στο εν λόγω κατάστημα πλην των αντηλιακών και των φωτογραφικών φιλμ, όλα, ΜΑ ΟΛΑ τα υπόλοιπα προς πώληση προϊόντα ήταν από Ελληνικά χέρια, είτε βιοτεχνιών, είτε μεμονωμένων χειροτεχνών.
Πουκαμίσες, φορέματα, πουλόβερ, ντουράδες, κουρελούδες, μαντήλια, χαλάκια και υφαντά κάθε είδους, δερμάτινα κάθε χρήσης (λουριά πορτοφόλια,τσάντες, σανδάλια κλπ) διακοσμητικά με κοχύλια όλων των μεγεθών, φωτιστικά και πολλά άλλα που θα γέμιζε ολόκληρη στήλη και μόνον η αναφορά τους.
Όλα αυτά επαναλαμβάνω, παράγονταν από χέρια Ελληνικά!
Στο μεταίχμιο (τέλη δεκαετίας '90) της συγκεντροποίησης και συγκέντρωσης του Τουρισμού (κάτι που στον καπιταλισμό είναι αναγκαία συνέπεια της ανάπτυξης κάθε κλάδου και τομέα της οικονομίας) σε ολοένα και λιγότερα χέρια, ειδικότερα δε και εντονότερα την επαύριο (δεκαετία 2010) της εμφάνισης του Υπερτουρισμού, η Ανατροπή υπήρξε σαρωτική.
Πλέον ακόμη και τα πιο ευτελή προϊόντα είναι εισαγόμενα.
Και μάλιστα σε όλους τους κλάδους και σε όλους τους τομείς του επιχειρείν, δηλαδή στο εμπόριο, στην εστίαση, στην αναψυχή κοκ.
Με λίγα λόγια, ο Κινέζος π.χ. που επισκέπτεται την Ελλάδα, μπορεί να αγοράσει ένα προϊόν που υπάρχει περίπτωση να είναι από τα δικά του χέρια!
Ο αγρότης από την Ισπανία μπορεί να καταναλώσει ένα λαχανικό που να είναι δικής του παραγωγής!
Ο Ολλανδός κτηνοτρόφος μια μπριζόλα από δικά του εκτρεφόμενα ζώα και πάει λέγοντας.
Και μη μου πει κανείς περί διάθεσης ντόπιων προϊόντων γιατί αντί απάντησης, καλύτερα θα είναι να ξεραθoύμε μαζί στα γέλια...
Τώρα, σε ότι αφορά στα καταλύματα, η μαζική εκποίηση ξενοδοχειακών μονάδων, η αλλαγή ιδιοκτησίας (από Έλληνες σε ξένους) από αγοραπωλησίες ακινήτων και η παραζάλη του real estate των τελευταίων ετών, έχει μετατρέψει το ιδιοκτησιακό καθεστώς σε προνομιακό για τους αλλοδαπούς κερδοσκόπους πεδίο, με ότι αυτό συνεπιφέρει στον ευρύτερο χώρο της κατοικίας.
Γι αυτό άλλωστε εκτοξεύτηκαν και τα ενοίκια για την στέγαση, όταν τα αντίστοιχα επαγγελματικής στέγης έχουν πολύ χαμηλότερο αυξητικό ρυθμό, σε ορισμένες μάλιστα τουριστικές περιοχές της χώρας, ακόμη και ελαφρώς καθοδικό!
Αυτό το μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης ακολουθεί περιχαρής η Ελλάδα, καταγράφοντας ρεκόρ αφίξεων επισκεπτών που καταναλώνουν τα δικά τους (εισαγόμενα για εμάς) προϊόντα, μεταφερόμενοι από ξένες εταιρείες (αεροπορικές και ακτοπλοϊκές) και τέλος διαμένοντες σε καταλύματα αλλοδαπών επιχειρηματιών.
Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς πόση αξία έχουν οι ουρανομήκεις κραυγές περί (άλλης μιας) εθνικής επιτυχίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου