Ο Τάσος, ο Σολωμός και η απάθεια μιας κοινωνίας

Εκείνος ο Αύγουστος, του 1996, σκληρός όπως όλοι για την Κύπρο. Του 1964, του 1974. Είκοσι μακρόσυρτα μνημόσυνα για τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, που εκείνο τον Αύγουστο, του 1996, δολοφονήθηκαν από τον κατακτητή.
Η πορεία των μοτοσυκλετιστών, από την Πύλη του Βραδεμβούργου μέχρι τη Δερύνεια, θέλησε να ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα νερά στην Κύπρο. Η κατοχή, τα συρματοπλέγματα, η σημαία του κατακτητή στη γραμμή Αττίλα, η τεράστια καρφωμένη σημαία στον Πενταδάκτυλο είχαν γίνει… συνήθεια. Δεν ήταν πλέον μέρος της καθημερινότητας· υπήρχαν άλλες προτεραιότητες. Πολύ πιο σημαντικές από την επιβίωση του τόπου.
Όταν, λοιπόν, περίπου 7.000 μοτοσυκλετιστές συγκεντρώθηκαν στο Μακάρειο Στάδιο στη Λευκωσία, ήχησαν οι σειρήνες της «σωφροσύνης» και της «λογικής», που ήθελαν προσαρμογή στα γνωστά φοβικά σύνδρομα. Η τουρκική πλευρά προειδοποιούσε και απειλούσε. Ο τότε Πρόεδρος Κληρίδης συναντήθηκε με τους διοργανωτές ενώ είχε απευθύνει διάγγελμα με στόχο να αποτραπεί η πορεία. Η πορεία έγινε, με διαφορετικές διαδρομές ώστε να μην υπάρχει ένα σχέδιο αποτροπής από την κυπριακή Αστυνομία. Τελικώς κατέληξαν στη Δερύνεια. Με σημαίες πέρασαν στη νεκρή ζώνη.

• Οι Τούρκοι, οπλισμένοι σε παράταξη μάχης, είχαν ήδη αμολήσει τους Γκρίζους Λύκους για να κτυπήσουν τους διαδηλωτές. Τα Ηνωμένα Έθνη σε κατάσταση αδυναμίας, όπως συνήθως. Ο Τάσος Ισαάκ, με ηρωική προσπάθεια, έσπευσε να απεγκλωβίσει έναν νεαρό από τα συρματοπλέγματα, ο οποίος έγινε στόχος των Τούρκων. Τα κατάφερε, αλλά στη συνέχεια περικυκλώθηκε ο ίδιος από μια ομάδα Γκρίζων Λύκων. Άρχισαν να τον κτυπούν με ρόπαλα και πέτρες. Τον κτύπησαν μέχρι θανάτου. Η μανία και το μίσος φαίνονταν στα πρόσωπά τους. Ένα μήνα μετά η γυναίκα του Τάσου έφερε στον κόσμο την κόρη τους, την Αναστασία. Το χελιδονάκι, όπως είναι το τραγούδι που της αφιέρωσε η Χαρούλα Αλεξίου.

Στις 14 Αυγούστου τελέστηκε στο Παραλίμνι η κηδεία του Τάσου. Η οργή ξεχείλισε. Η κυπριακή Αστυνομία και τα Ηνωμένα Έθνη έστησαν οδοφράγματα, ανθρώπινους κλοιούς, για να τους αποτρέψουν να μπουν στη νεκρή ζώνη, στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Τάσος. Τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει τους διαδηλωτές. Από την απέναντι πλευρά ακούστηκαν πυροβολισμοί. Οι Τούρκοι αποφασισμένοι να ξανακτυπήσουν. Το πλήθος συνεχίζει να είναι στη νεκρή ζώνη, ένα σύννεφο από τα χώματα απλώθηκε πάνω από την περιοχή. Φωνές, πυροβολισμοί…

• Ο Σολωμός ζητά από ένα φίλο του τσιγάρο, το τελευταίο του. Το ανάβει και γυρνά προς την πλευρά των κατεχομένων και λέγει πως θα κατεβάσει «εκείνο το πανί», την κατοχική σημαία. Αρχίζει να τρέχει αποφασισμένος. Του φωνάζουν να σταματήσει, ο τελευταίος στρατιώτης του ΟΗΕ επιχειρεί να τον σταματήσει αλλά κανείς δεν είχε τη δύναμη να τον κάνει. Ο Σολωμός ανεβαίνει στον ιστό. Με το τσιγάρο αναμμένο και το βλέμμα ήρεμο και με μια δύναμη που την αντλούσε από το πείσμα και την αποφασιστικότητά του. Να κατεβεί η κατοχική σημαία.

Τότε από το τουρκικό φυλάκιο ακούστηκαν πυροβολισμοί. Ο Σολάκης κτυπήθηκε στον λαιμό. Σιγά – σιγά γλιστρά από τον ιστό και πέφτει αγκαλιάζοντας το χώμα. Ήταν νεκρός. Από τους πυροβολισμούς τραυματίσθηκαν 11 πρόσωπα. Ο Σολάκης, όπως τότε ο Γλέζος που κατέβασε με τον Σάντα την κατοχική γερμανική σημαία, θέλησε να στείλει ένα μήνυμα.
Για τη δολοφονία του η Κυπριακή Δημοκρατία κατηγόρησε πέντε συνεργάτες του κατοχικού καθεστώτος. Και για τους 5 εκδόθηκαν διεθνή εντάλματα σύλληψης και… καταζητούνται από την Interpol. Κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι και αμετανόητοι.
Από τότε πέρασαν 24 χρόνια. Τα λιμνάζοντα νερά δεν έχουν ταράξει. Οι αναφορές στον Τάσο και τον Σολάκη έχουν αραιώσει. Όπως και για τον Θεόφιλο. Ίσως γιατί χαλούν το κλίμα, την καθημερινότητα, επηρεάζεται ο τουρισμός, η οικονομία.
Εάν το 1996 η εισβολή ήταν μακρινή και η κατοχή «ένα δεδομένο που είναι εκεί και δεν αλλάζει», τι μπορεί να είναι το 2020; Η εδραίωση των κατοχικών δεδομένων, η αναβάθμιση των τουρκικών αξιώσεων, οι επιδρομικές επιθετικές ενέργειες της κατοχικής Τουρκίας, που βιώνουμε τώρα, είναι αποτέλεσμα της παθητικής αντιμετώπισης από τη δική μας πλευρά.
Ο Τάσος και ο Σολωμός θέλησαν να «ξυπνήσουν» μια κοινωνία από τον λήθαργο. Δυστυχώς οι λογικές του κατευνασμού, της απάθειας, των αγώνων του καναπέ, της χρηματοκρατίας συνεχίζονται.

*Πηγή: www.apopseis.com