ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ...

Δάκρυα πολλά χύνονται από εκείνους που αρθρώνουν δημόσιο λόγο, για τους ταλαίπωρους τουριστικούς επιχειρηματίες/ιδιοκτήτες ξενοδοχείων κι ενοικιαζομένων δωματίων, που αντιμετωπίζουν το φάσμα της χρεοκοπίας.

Είτε αυτοί είναι πολιτικά πρόσωπα, είτε διαμορφωτές της κοινής γνώμης, είτε απλοί χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έχουν έναν κοινό παρανομαστή.

Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, προσποιούνται πως δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό δεν είναι κεραυνός (του κορωνοϊού) εν αιθρία, αλλά νομοτελειακή συνέπεια μιας μακράς διαδικασίας που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και πάνω από μια δεκαετία.

Εξ αυτού του λόγου άλλωστε κι ενώ το νησί είναι υπερπλήρες, την ίδια ώρα υπάρχουν νόμιμες επιχειρήσεις που παρέμειναν κλειστές και από εκείνους που τόλμησαν ν΄ανοίξουν έχουν η πλειονότητά τους καταγράψει χαμηλές πληρότητες.

Γιατί φωνάζω εδώ και χρόνια για την παραοικονομία που λυμαίνεται το νησί και απαξάπαντες σφυρίζουν αδιάφορα.

Γιατί ποτέ δεν έχει τεθεί το θέμα από κανένα ΜΜΕ;

Γιατί κανείς (πλην εμού φυσικά)  δεν έχει φέρει το θέμα προς συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο;

Τόσα και τόσα θέματα υπήρξαν αντικείμενο έκτακτων και τακτικών συνεδριάσεων.

Αυτό γιατί όχι;
 
Αυτά τα επίμονα ερωτήματα συμβάλλουν στην δυσκολία που έχω να πεισθώ πως τα δάκρυα όσων ανησυχούν για τις εισπράξεις των ταλαίπωρων νόμιμων επαγγελματιών, δεν είναι κροκοδείλια...