Δικαίως θα ισχυριστεί κάποιος πως όλα αυτά που παραθέτω αποτελούν παρελθόν και πως το κρίσιμο και ουσιώδες ερώτημα που ανακύπτει είναι "τι κάνουμε τώρα;".
Όσο εύλογη είναι όμως η ερώτηση αυτή, άλλο τόσο αυτονόητη είναι και η απάντηση.
Και φυσικά έχει δοθεί προκαταβολικά όλα τα προηγούμενα χρόνια στις αμέτρητες παρεμβάσεις μου κατά της αυτοπαγίδευσης στο ασφυκτικό πλαίσιο του τουρισμού.
Καμία οικονομία, κανένα σύστημα παραγωγής και διάθεσης πλούτου δεν μπορεί να σταθεί με ισορροπία και σταθερότητα για πολύ καιρό, όσο προσοδοφόρο, όσο προηγμένο κι αν είναι, αν δεν διασφαλίζει τον αναγκαίο όρο-βάθρο πάνω στον οποίο στηρίζεται όχι μόνο η οικονομική δραστηριότητα, αλλά αυτή καθεαυτή η ανθρώπινη ύπαρξη.
Μιλάμε για τον πρωτογενή τομέα, τον τομέα που εξασφαλίζει την ικανή και κυρίως την αναγκαία συνθήκη επιβίωσης του ανθρώπου, που δεν είναι άλλη από την τροφή του.
Μια από τις πιο οξείες επιθέσεις που έχω δεχθεί από οπαδούς της "μονοκαλλιέργειας" του τουρισμού, ήταν όταν σε τοποθέτησή μου σε μια δημόσια συζήτηση για το (διεκδικούμενο τότε) νέο μεγάλο αεροδρόμιο (που μοιραία επεκτάθηκε και στο τουριστικό μέλλον του νησιού), είχα επιμείνει στην επιτακτική ανάγκη όχι μόνο να διατηρηθεί ο υπάρχον πρωτογενής τομέας, αλλά να επεκταθεί και να υιοθετηθούν πρωτοπόρες και αποτελεσματικότερες τεχνικές στη διαχείρισή του.
Είχα ζητήσει να σταματήσει η φθοροποιός μακροπρόθεσμα διαδικασία διεκδίκησης ολοένα και περισσότερων, ολοένα και μεγαλύτερων υποδομών, στο όνομα της βελτίωσης των συνθηκών λειτουργίας και μεγιστοποίησης απόδοσης της τουριστικής οικονομίας, κατά τρόπο άκριτο, τυφλό και με λογικές μη οργανικής διασύνδεσης μεταξύ τους.
Είχα ζητήσει να σκύψουμε με ιδιαίτερη προσοχή στο πρόβλημα της ανεξέλεγκτης οικοπεδοποίησης της Παριανής γης.
Είχα θέσει, για άλλη μια φορά, το ζήτημα της έλλειψης στρατηγικής, όπως επίσης και το μέγα συνακόλουθο ζήτημα σύγχυσης μέσων και σκοπών.
Έξαλλοι κάποιοι θερμοκέφαλοι οπαδοί της ισοπέδωσης των πάντων στο βωμό της τουριστικής ανάπτυξης με διέκοψαν εν χορώ, φωνάζοντας πως οι απόψεις μου είναι παρωχημένες και θα μας επιστρέψουν "στην εποχή των σπηλαίων".
Η μόνη φωνή και μάλιστα δυναμικής συμπαράστασης στις απόψεις μου, ήταν αυτή του Σωτήρη Καστρουνή, κάτι που δεν συνέβη για πρώτη φορά....
Το παρήγορο στοιχείο είναι πως κάποιοι νέοι συμπολίτες, αντιλαμβανόμενοι την σπουδαιότητα του πρωτογενή τομέα, τόλμησαν (ορισμένοι σε συνθήκες "κρίσης") να δραστηριοποιηθούν εκεί, κλείνοντας τα αυτιά τους στις σειρήνες του "εύκολου κέρδους" από την παραγωγική απαξίωση της Παριανής γης.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Όσο εύλογη είναι όμως η ερώτηση αυτή, άλλο τόσο αυτονόητη είναι και η απάντηση.
Και φυσικά έχει δοθεί προκαταβολικά όλα τα προηγούμενα χρόνια στις αμέτρητες παρεμβάσεις μου κατά της αυτοπαγίδευσης στο ασφυκτικό πλαίσιο του τουρισμού.
Καμία οικονομία, κανένα σύστημα παραγωγής και διάθεσης πλούτου δεν μπορεί να σταθεί με ισορροπία και σταθερότητα για πολύ καιρό, όσο προσοδοφόρο, όσο προηγμένο κι αν είναι, αν δεν διασφαλίζει τον αναγκαίο όρο-βάθρο πάνω στον οποίο στηρίζεται όχι μόνο η οικονομική δραστηριότητα, αλλά αυτή καθεαυτή η ανθρώπινη ύπαρξη.
Μιλάμε για τον πρωτογενή τομέα, τον τομέα που εξασφαλίζει την ικανή και κυρίως την αναγκαία συνθήκη επιβίωσης του ανθρώπου, που δεν είναι άλλη από την τροφή του.
Μια από τις πιο οξείες επιθέσεις που έχω δεχθεί από οπαδούς της "μονοκαλλιέργειας" του τουρισμού, ήταν όταν σε τοποθέτησή μου σε μια δημόσια συζήτηση για το (διεκδικούμενο τότε) νέο μεγάλο αεροδρόμιο (που μοιραία επεκτάθηκε και στο τουριστικό μέλλον του νησιού), είχα επιμείνει στην επιτακτική ανάγκη όχι μόνο να διατηρηθεί ο υπάρχον πρωτογενής τομέας, αλλά να επεκταθεί και να υιοθετηθούν πρωτοπόρες και αποτελεσματικότερες τεχνικές στη διαχείρισή του.
Είχα ζητήσει να σταματήσει η φθοροποιός μακροπρόθεσμα διαδικασία διεκδίκησης ολοένα και περισσότερων, ολοένα και μεγαλύτερων υποδομών, στο όνομα της βελτίωσης των συνθηκών λειτουργίας και μεγιστοποίησης απόδοσης της τουριστικής οικονομίας, κατά τρόπο άκριτο, τυφλό και με λογικές μη οργανικής διασύνδεσης μεταξύ τους.
Είχα ζητήσει να σκύψουμε με ιδιαίτερη προσοχή στο πρόβλημα της ανεξέλεγκτης οικοπεδοποίησης της Παριανής γης.
Είχα θέσει, για άλλη μια φορά, το ζήτημα της έλλειψης στρατηγικής, όπως επίσης και το μέγα συνακόλουθο ζήτημα σύγχυσης μέσων και σκοπών.
Έξαλλοι κάποιοι θερμοκέφαλοι οπαδοί της ισοπέδωσης των πάντων στο βωμό της τουριστικής ανάπτυξης με διέκοψαν εν χορώ, φωνάζοντας πως οι απόψεις μου είναι παρωχημένες και θα μας επιστρέψουν "στην εποχή των σπηλαίων".
Η μόνη φωνή και μάλιστα δυναμικής συμπαράστασης στις απόψεις μου, ήταν αυτή του Σωτήρη Καστρουνή, κάτι που δεν συνέβη για πρώτη φορά....
Το παρήγορο στοιχείο είναι πως κάποιοι νέοι συμπολίτες, αντιλαμβανόμενοι την σπουδαιότητα του πρωτογενή τομέα, τόλμησαν (ορισμένοι σε συνθήκες "κρίσης") να δραστηριοποιηθούν εκεί, κλείνοντας τα αυτιά τους στις σειρήνες του "εύκολου κέρδους" από την παραγωγική απαξίωση της Παριανής γης.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου