Έτσι απαντούσε στα 1798 ο Γουίλιαμ Μπλέικ στην κρατική και εκκλησιαστική
δεσποτοκρατία της γηραιάς Αλβιώνος. Την εποχή εκείνη η αυτοκρατορία
θεμελιωνόταν πάνω στη βιομηχανία η οποία γεννιόταν με το αίμα να
αναβλύζει σε κάθε φυσική της εκδήλωση και το πύον των εκατομμυρίων
θυμάτων της να στάζει βρώμικο και μιαρό μέσα από κάθε πόρο της.
Πώς λοιπόν να μην αγανακτούν, όσοι έβλεπαν σ’ όλα αυτά το μονόδρομο της
προόδου, εναντίον εκείνων των γραφικών, περιθωριακών και μισερών
υποκειμένων της εποχής που διεκδικούσαν ελευθερία, δημοκρατία και
σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη για όλους εκείνους που ο δεσποτισμός και
τα κάτεργα της πρώιμης βιομηχανίας μετέτρεπαν μαζικά σε αναλώσιμο είδος.
Την δουλοπαροικία είχε διαδεχθεί η μισθωτή δουλεία. Κι έτσι το Κτήνος,
που όλα αυτά τα θεωρούσε φυσιολογικά και σύμφωνα με τους κανόνες της
ανθρώπινης φύσης, αλλά και η Πόρνη που βρέθηκε να ασκεί το επάγγελμά της
στα σαλόνια, τα έδρανα του κοινοβουλίου, αλλά και στα κόμματα,
απολάμβαναν την πιο απόλυτη εξουσία απέναντι σε Θεούς κι ανθρώπους.
Ποτέ όμως αυτή η αποστροφή του Μπλέικ δεν είχε μεγαλύτερη επικαιρότητα
απ’ ότι σήμερα. Στην αυτοκρατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και πουθενά
αλλού δεν ισχύει τόσο όσο στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής κατοχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου