ΤΑ ΣΩΒΡΑΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΡΑΒΑΤΕΣ

Η αθωωτική απόφαση ως επίλογος στην πολύκροτη υπόθεση του Λιμενικού Ταμείου, αποτελεί αφορμή έτσι κι αλλιώς για ποικίλα συναισθήματα σε όλους εμάς, που με τον ένα ή άλλο τρόπο σχετιστήκαμε με την υπόθεση.
Ανακούφιση για την δίκαιη κρίση των δικαστών και την πανηγυρική αθώωση συμπολιτών μας (που έτσι κι αλλιώς βρίσκονταν κι εξακολουθούν να βρίσκονται ψηλά στην εκτίμησή μας) οι οποίοι άδικα θεωρώ ταλαιπωρήθηκαν επί μια δεκαετία για μια υπόθεση καθαρά πολιτικού-ηθικού ενδιαφέροντος.
Άλλωστε εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω, κανείς δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι υπήρξε υπεξαίρεση χρημάτων ή κάποια άλλη παράνομη, αρπακτική και ιδιοτελής πράξη εκ μέρους αυτών.
Εκείνο που ήταν επιλήψιμο κατά την άποψή μας και ως παράταξη τότε καταγγείλαμε, ήταν η διάθεση χρημάτων του εν λόγω ταμείου για άσχετες προς την αρμοδιότητά του δραστηριότητες.
Και η δικαίωση αυτή δεν περιλαμβάνει -δεν μπορεί να περιλαμβάνει- αυτή την πτυχή της ιστορίας.
Γιατί αυτό είναι θέμα κατεξοχήν πολιτικό και όχι ποινικό.
Όλα τα άλλα που τώρα λέγονται και γράφονται περί του θέματος είναι απλώς ασυναρτησίες.
Γιατί συγχέουν το θέμα της ορθολογικής (ή μη) και αρμόζουσας (ή μη) διαχείρισης δημόσιου χρήματος με την προσωπική ακεραιότητα (ή μη) και ανιδιοτέλεια (ή μη) των εκάστοτε διαχειριστών του.
Δηλαδή εν ολίγοις, μπλέκουν τα σώβρακα με τις γραβάτες...