Ένα από τα πλέον αξιοθαύμαστα στοιχεία της υλικής παράδοσης είναι και οι "ταπεινές" ξερολιθιές, κάποτε απόλυτα κυρίαρχες στην αμόλυντη και άθικτη παριανή ύπαιθρο.
Η καφρίλα των νέων καιρών και της ισοπεδωτικής μανίας του μικροαστισμού που σάρωσε αισθητικά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες το νησί, έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα αυτά τα μνημεία της λαϊκής μαστοριάς.
Το πλέον τραγελαφικό είναι πως μετά τις πλημμύρες του 2003, η πολιτεία εξοικονόμησε ένα πολύ σημαντικό κονδύλι για την αποκατάσταση των ζημιών στις παραδοσιακές αυτές κατασκευές, αναγνωρίζοντας τη σημασία της ύπαρξής τους.
Το που κατέληξαν αυτά τα χρήματα είναι μια άλλη ιστορία, αλλά ότι δεν κατάφερε να καταστρέψει η όποια θεομηνία το αποτελειώνει η αδιαφορία μας σήμερα.
Δυστυχώς, θα το επαναλάβω ακόμη μια φορά, η αντίληψη περί πολιτισμού σε αυτό τον τόπο είναι εξαιρετικά λειψή και θέτει εκτός οπτικού πεδίου τέτοιες "ασημαντότητες".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου