ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΛΑΙΑ ΜΕΝ, ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΔΕ (1)

 Ανά τακτά διαστήματα, αναδημοσιεύω παλαιότερα κείμενα, στην προσπάθειά μου ν' αποδείξω πως τα πράγματα στο νησί, όχι απλά μένουν στάσιμα, αλλά πάνε από το κακό στο χειρότερο εξαιτίας της εγκληματικής συμπεριφοράς ημών των Παριανών, είτε βρισκόμαστε σε θέσεις όπου λαμβάνονται αποφάσεις, είτε επιλέγουμε αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις που μας αφορούν.

Δημοσιεύω λοιπόν κάποια από τα κείμενα αυτά, αντιπαραβάλλετε το χθες με το σήμερα και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα...

Σάββατο, 10 Νοεμβρίου 2018

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;

Η Πάρος έχει εισέλθει σε μια μακρά προεκλογική περίοδο ήδη από το 2017.

Δεν γνωρίζω πόσοι το αντελήφθησαν ή όχι, καθώς και πόσοι καμώνονται πως δεν το αντελήφθησαν. Σημασία έχει ότι αυτό συνιστά όχι αυθαίρετη εκτίμηση, αλλά αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Στην πρώτη γραμμή της εκλογικής φιλολογίας και παραφιλολογίας -συνεπείς προς τις παραδόσεις- η ονοματολογία και το κουτσομπολιό.
Το "αποδεικτικό υλικό" που επιβεβαιώνει του λόγου μου το αληθές έχει διεξοδικά παρατεθεί στις στήλες του Αριστοφάνη (αλλά και αλλού) και δεν σκοπεύω να χαραμίσω ούτε μια σειρά από το σημερινό σημείωμα.
Εκεί που θέλω να εστιάσω είναι στο κορυφαίο από άποψη ουσίας ζήτημα, το οποίο κανονικά θα έπρεπε να μας προβληματίζει κι επιπλέον να μας απασχολεί εντονότερα εν όψει των επερχόμενων εκλογών και δεν είναι άλλο από την συνολική πορεία του νησιού.
Η προσωπική μου άποψη, που στηρίζεται σε μια σειρά από λυπηρές παρατηρήσεις και οδυνηρές καταγραφές, είναι πως η Πάρος πορεύεται σ' έναν δρόμο αυτοχειριασμού, σ' έναν δρόμο αμετάκλητα καταστροφικό.
Η σταδιακή μετατροπή του νησιού σε Γαλλόφωνη αποικία, η με ραγδαίους ρυθμούς μεταβίβαση γης κι εν γένει ακίνητης περιουσίας σε ξένα χέρια, συνιστούν από μόνα τους ερεθίσματα για σοβαρό προβληματισμό και περίσκεψη εν όψει της διαδικασίας ανάδειξης της νέας δημοτικής αρχής.
Η εκρηκτική διόγκωση της παραοικονομίας και η διαρκώς συρρικνούμενη ωφέλεια ημών των ιθαγενών από την "τουριστική ανάπτυξη", σε συνδυασμό με την αλματώδη άνοδο του κόστους ζωής που επωμιζόμαστε (ακριβώς λόγω αυτής της ανάπτυξης) δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την αποπαριανοποίηση της Πάρου, κάτι που ουδόλως δείχνει ν' απασχολεί τους πρωταγωνιστές (ελαχιστότατες οι εξαιρέσεις) του τοπικού πολιτικού παιχνιδιού.
Η αντιπαράθεση επικεντρώνεται σε "τεχνικού" χαρακτήρα θεματάκια, όπως π.χ. στο αν η διαφημιστική προβολή του νησιού είναι η ενδεδειγμένη ή όχι, λες και δεν παρατηρείται σχεδόν παντού σημαντική άνοδος του τουριστικού ρεύματος τα τελευταία χρόνια (για λόγους που έχουν διεξοδικά αναλυθεί) την οποία προσπαθούν να οικειοποιηθούν κυβέρνηση, ΕΟΤ, περιφέρειες και δήμοι!!
Η εμμονή κι επιμονή ν' αναγορεύονται σε κορυφαία ζητήματα τα άγχη, οι φιλοδοξίες και μωροφιλοδοξίες των πολιτικών μας εκπροσώπων, πρωτίστως και οι κομματικοί σχεδιασμοί και εξωγενείς σκοπιμότητες, δευτερευόντως, δείχνει ν' απλώνουν βαριά σκιά πάνω στην τοπική μας κοινωνία.
Για άλλη μια φορά.
Οπως για άλλη μια φορά ο διάλογος ουσίας θα υποκατασταθεί από βρώμικη πολεμική και προσωπικού χαρακτήρα επιθέσεις και αντεπιθέσεις, προς δόξαν του μαυρογιαλουρισμού και της ηθικοπολιτικής εξαχρείωσης.
Και όλοι, εκόντες άκοντες, θα σπεύσουν να πάρουν θέση  στο χορό της ανοησίας.
Και όλοι θα δώσουν τα ρέστα τους στην απέλπιδα προσπάθεια να πείσουν πως είναι οι καλύτεροι διαχειριστές της προϊούσας απαξίωσης του τόπου, να εντυπωσιάσουν σαν πρωτοχορευτές σ' έναν σύγχρονο ιδιότυπο αυτοκτονικό χορό, παρωδία του χορού του Ζαλλόγγου...