Μία από τις πλέον μοδάτες ιδέες-προτάσεις που διακινούνται στην Πάρο (κι όχι μόνο) το τελευταίο διάστημα, είναι κι αυτή περί την ανάγκη να στεγάζονται οι δημόσιοι λειτουργοί σε καταλύματα που θα κατασκευάσει για τον σκοπό αυτό ο δήμος.
Εισηγητής αυτής, ο απερχόμενος δήμαρχος, ή καλύτερα αντιγραφέας παλαιάς πρότασης του δημάρχου γειτονικού μας νησιού (Θήρα).
Σε μια πρώτη ανάγνωση, φαντάζει εξαίσια και δημιουργεί την εντύπωση πως ίσως και να αντιμετωπίσει ριζικά το πρόβλημα έλλειψης στέγης σε προσιτές τιμές που παρατηρείται στον τόπο μας εξαιτίας της ασυδοσίας των βραχυχρόνιων μισθώσεων.
Όμως, όπως άλλωστε συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ουδείς ασχολήθηκε με το σύννομο της πρωτοβουλίας αυτής.
Κατά πόσο δηλαδή, αυτή συνάδει με το Σύνταγμα και τις βασικές του παραδοχές-απαιτήσεις περί ισονομίας και ισοπολιτείας για τους Έλληνες πολίτες.
Για το αν δηλαδή, έχει το δικαίωμα ο δήμος και κάθε δήμος να ξεχωρίσει τους εργαζόμενους σε πατρίκιους και πληβείους, αναγνωρίζοντας ως υποχρέωσή του να στεγάσει π.χ. τους γιατρούς, αλλά όχι και τους εργαζόμενους π.χ. στα ξενοδοχεία.
Η προβολή της αιτίασης πως οι πρώτοι είναι δημόσιοι λειτουργοί, ουδόλως διαφοροποιεί από συνταγματικής-νομικής απόψεως το ζήτημα και καλό θα είναι η τοπική αυτοδιοίκηση να στραφεί σε ουσιαστικές και δυναμικές παρεμβάσεις προκειμένου να τιθασευθεί το τέρας του αιρμπιενδησμού.
Στο κάτω κάτω, δεν έχει παρά να ανατρέξει σε μέτρα που έχουν ληφθεί σε πόλεις και κράτη του εξωτερικού με σημαντικά αποτελέσματα, αφήνοντας κατά μέρος τις διακρίσεις και τον λαϊκισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου