Αν παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά τις τοποθετήσεις των τοπικών μας πολιτικών σχετικά με τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, τότε δύο τινά μπορεί να συμβούν: ή θα μπερδευτεί και δεν θα μπορεί να βγάλει ασφαλές συμπέρασμα, ή θα αγανακτήσει και απλά θα πάψει να τους παρακολουθεί.
Πέρα από την σχιζοφρενικού τύπου προσέγγιση, να καταγγέλλεται το αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών, την ίδια ώρα που παρατηρείται πεισματική εμμονή περί την αναγκαιότητα(!!) αυτών των επιλογών, εσχάτως καταγράφεται και καταγγελτικός λόγος για αποφάσεις που οι ίδιοι πήραν και φυσικά εξακολουθούν να τις υπερασπίζονται στο πεδίο της υλοποίησης!
Έχουμε λοιπόν το αξιοσημείωτο φαινόμενο με τους τοπικούς μας άρχοντες, να ξορκίζουν το ενδεχόμενο της "Μυκονοποίησης" την ίδια στιγμή που με κάθε μέσο στηρίζουν το απευκταίο!
Κορυφαίο παράδειγμα της αντιφατικής και ανακόλουθης συμπεριφοράς αποτελεί το καρκίνωμα του Νέου Μεγάλου Αεροδρομίου, το οποίο έχει ουσιαστικά καταργήσει την έννοια της κυκλοφορίας σε όλο το κεντρονότιο τμήμα της Πάρου.
Φυσικά υπαιτιότητα δεν έχει από μόνο του το αεροδρόμιο, αλλά συνδυαζόμενο με τον ανεξέλεγκτο και απίστευτο αριθμό των ενοικιαζόμενων τροχοφόρων στην Πάρο, ουσιαστικά μετατρέπουν την κίνηση στους δρόμους σε λιτανεία.
Παρά τις κορώνες περί "προστασίας της ταυτότητας του νησιού" στις οποίες επιδίδονται απαξάπαντες οι ενεργοί πολιτικοί, καμία πρόταση και κανένα μέτρο που θα κατατείνει σ' αυτόν το στόχο δεν προβάλλεται.
Ο προεκλογικές πομφόλυγες περί "αλλαγής πολιτικής" μπορεί να εκστασιάζουν παλαιούς και νέους οπαδούς της διεκδικητικής πολιτικής, ωστόσο αποδεικνύονται παραπειστικές και αποπροσανατολιστικές σε σχέση με το αληθινό περιεχόμενο των ασκούμενων πολιτικών.
Άλλωστε, ποιος δεν θυμάται το ΟΜΟΦΩΝΟ καταδικαστικό*(;) ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου πέρυσι τον Μάρτιο σε βάρος πολιτών, οι οποίοι κινήθηκαν νομικά κατά της επέκτασης του αεροδρομίου, κάνοντας χρήση ενός απόλυτα νομίμου δικαιώματος προβλεπόμενου από το Σύνταγμα, ψήφισμα θυμίζω, με το οποίο συντάχθηκαν όλοι οι φορείς μηδέ του Επάρχου εξαιρουμένου!!
Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν που απορρέει από όλα αυτά, είναι αν πρόκειται για κρίση ταυτότητας ή για κανονικότατο δούλεμα από τους νυν και μελλοντικούς επίδοξους σωτήρες μας...
*Όπως είχα και τότε επισημάνει, πρόκειται για μια απαράδεκτη και μόνο από τον τίτλο απόφαση, που έτσι κι αλλιώς δεν δικαιούται να παίρνει κανένα όργανο άσκησης εξουσίας πλην των δικαστηρίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου