«Κι όμως η γη γυρίζει!» Έτσι θέλει ο μύθος να αποφαίνεται ο Γαλιλαίος μετά την περιβόητη καταδίκη του στις αρχές του 17ου αιώνα από τη Ρωμαϊκή Κουρία για υιοθέτηση αιρετικών απόψεων έναντι της μιας και μόνης Ορθής Πίστης.
Ο κ. Πολάκης βέβαια δεν είναι Γαλιλαίος, ούτε θα μπορούσε να είναι, αλλά και οι επίδοξοι κριτές και δικαστές του δεν φέρουν το φωτοστέφανο των ιεροεξεταστών. Ούτε φυσικά αντλούν την εξουσία τους από το αλάθητο του Πάπα. Μόνο από το αλάθητο της προσωπικής ιδιοτέλειας και της διαπλοκής με το κρατικά οργανωμένο έγκλημα, το οποίο πλέον ελέγχει όλους τους θεσμούς σ’ αυτή τη χώρα. Συμπεριλαμβανομένων και των επαγγελματικών κομματικών μηχανισμών.
Πού βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Στο εξής απλό: Ένα εξέχων μέλος της γνωστής συμμορίας των «δυνάμεων του συνταγματικού τόξου», ξεστόμισε μια μεγάλη αλήθεια.
Στην Ελλάδα λειτουργεί «βαθύ κράτος» όπου υπηρετούν ανώτεροι και ανώτατοι δικαστές, αλλά και γνωστοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι έχουν οδηγήσει το επίπεδο της δικαιοσύνης και της ενημέρωσης σε επίπεδα χειρότερα της χούντας.
Ποιος έντιμος Έλληνας θα μπορούσε να διαφωνήσει μ’ αυτή τη διαπίστωση; Κανείς. Διαρρηγνύουν λοιπόν τα ιμάτιά τους μόνο όσοι έχουν «λερωμένη τη φωλιά τους», είτε τους είναι αδύνατο να εφαρμόσουν τη γνωστή εντολή του Περικλή: φιλοκαλοῦμέν τε γάρ μετ’ εὐτελείας καί φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου