Με αφορμή τα όσα γράφηκαν και ειπώθηκαν το τελευταίο διάστημα για τον θανόντα τελευταίο ηγέτη της Ε.Σ.Σ.Δ. μερικές παρατηρήσεις.
Είναι αστείο να χρεώνεται η κατάρρευση και διάλυση της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας του "υπαρκτού σοσιαλισμού" στις αστοχίες, ή -σύμφωνα με κάποιους άλλους αριστερούς αναλυτές- στην προδοσία ενός πολιτικού.
Ή έστω μιας ομάδας-κλίκας πολιτικών!
Αποτελεί τερατώδη αντίφαση και ιδεολογική ανακολουθία να ισχυρίζονται τέτοιες σαχλαμάρες, εκείνοι που με βάση τις αρχές του Ιστορικού Υλισμού αναγνωρίζουν ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΡΟΛΟ στις μάζες και όχι στα πρόσωπα!
Να αποδίδουν την προϊούσα φθορά ενός συστήματος, όχι στην (ανάποδη) ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, αλλά στα σοσιαλιστικά ανακτοβούλια και στις αντεπαναστατικές συνωμοσίες στα σκοτεινά δωμάτια του Κρεμλίνου!
Αποτελεί διακωμώδηση της Διαλεκτικής η ενοχοποίηση της ηγετικής ομάδας υπό τον Γκορμπατσώφ για τα δομικά προβλήματα της Σοβιετικής κοινωνίας, λες και ο ατομικός (ή συλλογικός για την ομάδα) βολουνταρισμός μπορούσε να κυριαρχήσει στους ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ!
Αντίθετα, ήταν ακριβώς η ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ και η παραβίαση των θεμελιωδών Αρχών του Σοσιαλισμού που οδήγησε στην αποσύνθεση του συστήματος.
Τα παραμύθια περί νέου τύπου ανθρώπου (του σοβιετικού) και κοινωνίας κρατών βασισμένη στην Ειρήνη, ουδόλως εμπόδισαν την γενικευμένη σύρραξη που ακολούθησε μεταξύ των νέων κρατών την επαύριον κιόλας της διάλυσης της ΕΣΣΔ!
Η μετάθεση της ιστορικής ευθύνης από τα διαρθρωτικά προβλήματα της σοσιαλιστικής κοινωνίας έτσι όπως οικοδομήθηκε από την εποχή του Στάλιν κι εντεύθεν μοιάζει με διακωμώδηση της ίδιας της θεωρίας του Επιστημονικού Σοσιαλισμού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου