ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΙΑΤΡΙΚΗ!

Στην Ελλάδα όταν μιλάνε για ιατρική, εννοούν σχεδόν αποκλειστικά την κλασική εκδοχή της.

Η ιατρική επιστήμη, ιδιαίτερα το ερευνητικό της κομμάτι, ήταν και παραμένει το μεγάλο μου απωθημένο.

Κάτι οι συγκυρίες στην προσωπική και οικογενειακή μου ζωή, κάτι το ανορθολογικό εκπαιδευτικό σύστημα, αντί να υπηρετήσω τον χώρο αυτό, όπως οραματιζόμουν, βρέθηκα να σπουδάζω παιδαγωγικές επιστήμες και στο τέλος να εργαστώ ως τραπεζουπάλληλος!

Ωστόσο, ποτέ δεν έπαψα ν' αναζητώ, να ρωτώ, να διαβάζω, να ερευνώ πάνω στα θέματα της ιατρικής επιστήμης, πιστεύοντας πως αυτή δεν αποτελεί άβατο για ολίγους, αλλά απαίτηση και ανάγκη για τους πολλούς, αν όχι για όλους. 

Η σύντομη αυτή διευκρίνηση αφορά φίλους αναγνώστες εκτός Πάρου που δεν γνωρίζουν την προσωπική μου ταυτότητα/διαδρομή, απαραίτητη ωστόσο προκειμένου ν' αντιληφθούν την "ειδική σχέση", που διατηρώ με το αντικείμενο αυτό.

Άλλωστε, ιδιαίτερα στην εποχή μας που η διάχυση της Γνώσης, έστω και υπό την πρωτόλεια μορφή της πληροφορίας την καθιστά προσβάσιμη στον καθένα, δεν αφήνονται και πολλά περιθώρια δικαιολόγησης της άγνοιας.

 Ένα από τα βασικότερα/συνηθέστερα λάθη που κάνουν οι κλασσικοί γιατροί, είναι η άκριτη και αβασάνιστη χορήγηση φαρμάκων σε όλους τους πάσχοντες, με βάση την συμπτωματολογία την οποία εμφανίζουν.

Σπάνια ένας κλασσικός γιατρός θ' ασχοληθεί σε βάθος με την περίπτωση ενός πάσχοντα* ανθρώπου, θ' αναζητήσει την ερμηνεία της παθολογίας που εμφανίζει στο σύνολο της μέχρι τούδε πορείας του, θ' ασχοληθεί με τον άρρωστο στην ολότητά του κι όχι επιλεκτικά με βάση τα πρόσφατα ανιχνεύσιμα συμπτώματα.

Γι αυτό και οι ανεπιθύμητες ενέργειες (παρενέργειες) είναι φαινόμενο συχνότερο για μια δραστική ουσία στο πεδίο της ζωής, της εφαρμοσμένης δηλαδή ιατρικής, απ' ότι στο ερευνητικό πεδίο του εργαστηρίου.

Γιατί, συνηθίζεται, ένας κλασικός γιατρός προκειμένου να σε ανακουφίσει επειγόντως από τα ανυπόφορα πολλές φορές συμπτώματα μιας πάθησης, να σου χορηγήσει ουσίες που επιφέρουν κακά, ενίοτε δε καταστροφικά αποτελέσματα για την υγεία, αποτελέσματα που συνδέονται είτε με την αλληλεπίδραση φαρμάκων, είτε με την τοξική δράση σε άλλα ζωτικά όργανα, μη σχετιζόμενα άμεσα με την προς θεραπεία πάθηση.

Ο υποφαινόμενος και παρά το γεγονός πως υπήρξα αρκετά "ψαγμένος" σε θέματα ιατρικής και φαρμακολογίας, δεν απέφυγα τις κακοτοπιές σε θέματα προσωπικής υγείας.

Κι αυτό συνέβη κάποιες φορές που εμπιστεύθηκα την υγεία μου στα χέρια κλασσικών γιατρών. οι οποίοι μου προκάλεσαν σοβαρά προβλήματα, χωρίς μάλιστα να θεραπεύσουν την αρχική πάθηση!

Γι αυτό, συν τοις άλλοις, πιστεύω στις εναλλακτικές θεραπείες, στις εναλλακτικές ιατρικές, με πρώτη και καλύτερη την Ομοιοπαθητική.

Γιατί προσφέρει στον πάσχοντα τη δυνατότητα ν' αποκαταστήσει την υγεία του συνολικά κι όχι να καταστείλει προσωρινά ένα πρόβλημα που βρίσκεται σε έξαρση, αδιαφορώντας για τις μελλοντικές συνέπειες. 

Η υποτίμηση της αναγκαιότητας να ερευνηθεί ενδελεχώς και σε βάθος το ιστορικό των πασχόντων, έχει ως αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να μπλέκονται σε πολύμηνες ή και πολύχρονες ταλαιπωρίες από προβλήματα που προέκυψαν από λανθασμένη ή και καταχρηστική λήψη φαρμακευτικών ουσιών.

Χωρίς κανείς να υποτιμά ή και να παραγράφει την προσφορά της κλασικής ιατρικής στην ανθρωπότητα, δεν μπορεί να μην διαπιστώσει πως αυτή χρησιμοποιείται από μεγάλη μερίδα λειτουργών της, κατά τρόπο λανθασμένο κι ενίοτε επικίνδυνο...

*χρησιμοποιώ τον όρο αυτόν αντί του αδόκιμου "ασθενής", που βλακωδώς έχει επικρατήσει από αγράμματους γιατρούς και όχι μόνο.

Η λέξη ασθενής συντίθεται από το α στερητικό και τη λέξη σθένος (α-σθένος).

Ακόμη κι αν κάποιος νοσήσει, μπορεί να διατηρήσει το σθένος του, την εσωτερική του δύναμη ακέραια κι αυτή να συμβάλλει στην αποθεραπεία του.

Άλλο λοιπόν άρρωστος, ή πάσχων και άλλο ασθενής.

Να τελειώνουμε επιτέλους με αυτή την "επιστημονική" μπούρδα...