Γράφει ο Θανάσης Καρτερός
Στο νηπιοτροφείο Καλλιθέας, το οποίο φιλοξενεί δεκάδες παιδιά-θύματα της κρίσης, οι εργαζόμενοι που τα φροντίζουν είναι έξι μήνες απλήρωτοι. Πράγμα που συγκίνησε ακόμα και το ΜEGA κι έκανε την Όλγα Τρέμη σχεδόν να κλάψει.
Ο Σπύρος Βεληνιάτης, προπονητής του Γιάννη Αντετοκούνμπο, δηλώνει σε ένα ρεπορτάζ για το νεαρό μπασκετμπολίστα και την οδύσσεια που πέρασε ως μικροπωλητής στα φανάρια -συχνά δεν είχε να φάει: Έχεις μπροστά σου τον Μότσαρτ και δεν έχει φαγητό. Τι του δίνεις; Αυτό είναι το δίλημμα. Η απάντηση δεν είναι πάντως βιολί. Η απάντηση είναι φαγητό.
Τα παραδείγματα τα ανασύραμε από την επιφάνεια της επικαιρότητας. Μιλάμε όμως για πανδημία βαρβαρότητας εις βάρος χιλιάδων και χιλιάδων παιδιών. Το δράμα μας πολιορκεί από παντού τόσο στενά ώστε σχεδόν να το έχουμε συνηθίσει: Παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα, παιδιά που ζητιανεύουν, παιδιά που δεν βρίσκουν μια θέση σε παιδικό σταθμό, παιδιά που τραυματίζονται στην πιο νεαρή ηλικία από την απόγνωση της οικογένειας, παιδιά που παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς.
Και κοντά σ” αυτό παιδιά που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε λάθος χώρα, ή να έχουν λάθος χρώμα δέρματος, και που αισθάνονται παντού -στα φανάρια, στον παιδικό σταθμό, στο νοσοκομείο, στη γειτονιά- τη μαύρη σκιά εκείνων που τα κυνηγούν και θέλουν να τα πετάξουν στον Καιάδα,. Έξω οι ξένοι από τα σχολεία, από τους παιδικούς σταθμούς, από τα νοσοκομεία, από την Ελλάδα. Επειδή, όπως εξηγεί ο Μιχαλολιάκος και πράττουν ο Παναγιώταρος μαζί με τον Δένδια, το διαχωρισμό τον κάνει και προφανώς τον θέλει ο Θεός!
Και φαγητό και βιολί δικαιούνται όμως όλα τα παιδιά σε όλες τις λεγόμενες πολιτισμένες κοινωνίες. Και μια χώρα που δεν μπορεί να προσφέρει ούτε το ένα ούτε το άλλο στα παιδιάς της και τα παραδίνει στον Κρόνο, είναι μι χώρα όχι απλώς άρρωστη. Είναι μια χώρα που πεθαίνει κάτω από τους προβολείς της τηλεόρασης -και οι νεκροθάφτες της με τις μαύρες μπλούζες έχουν αναλάβει την εξόδιο ακολουθία.
Φταίει το μνημόνιο θα μας πουν -αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Γιατί θα μπορούσαν, εύκολα ή δύσκολα αλλά πάντως θα μπορούσαν, να εξασφαλίσουν τα λεφτά που χρειάζονται για να επιβιώσουν τα παιδιά, να μορφώνονται, να μη θάβονται σε ομαδικούς τάφους τα ταλέντα τους, να λειτουργούν οι παιδικοί σταθμοί, να έχουν θέρμανση τα σχολεία, να πληρώνονται οι δάσκαλοι και οι βρεφοκόμοι, να μην είναι η ιθαγένεια ανταμοιβή για τα καρφώματα αλλά αυτονόητο δικαίωμα. Και είναι θέμα απόφασης και όχι χρημάτων να κόψουν το χέρι εκείνων που τολμούν να το σηκώνουν πάνω από παιδικά κεφαλάκια.
Θα μπορούσαν, αλλά δεν το κάνουν. Γιατί δεν τους νοιάζει, δεν τους αγγίζει, δεν τους συγκινεί, το δράμα των παιδιών. Είναι Μαρίες Αντουανέτες της εξουσίας, που η σχέση τους με την πραγματικότητα της κοινωνίας έχει διαρραγεί από καιρό. Εξ ου και μιλάνε με αριθμούς και αραδιάζουν ιστορίες επιτυχίας και απολαμβάνουν τα νεύματα της Μέρκελ, ενώ κάτω από τα πόδια τους εκτυλίσσονται εκατομμύρια δράματα -με δράμα των δραμάτων αυτό που συμβαίνει με τα παιδιά. Η μαμά Ελλάς δεν δίνει δεκάρα για τα παιδιά της.
Λέγεται και είναι σωστό ότι μια χώρα που κακοποιεί τα παιδιά της δολοφονεί το ίδιο της το μέλλον. Σωστά. Δηλητηριάζει και το παρόν της όμως, σκοτώνει ό, τι ζωντανό ενώνει τους ανθρώπους σε κοινωνία και τους διαχωρίζει από τη ζούγκλα.
Κι αν εμείς δεν είμαστε ακόμα ζούγκλα, αυτό οφείλεται σε κείνες και κείνους που αισθάνονται την αλληλεγγύη ως όρο επιβίωσης και των παιδιών και της κοινωνίας και της ίδιας τους της ανθρωπιάς. Υπάρχουν άνθρωποι ακόμα δηλαδή. Ευτυχώς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου