ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗΣ (ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ)

 

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

ΑΥΤΙΑ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΑ, ΜΥΑΛΑ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΑ...

Άκουσα προσεκτικά πριν από λίγο τους εκπροσώπους των παριανών ταξιτζήδων στο ραδιοφωνικό αέρα του ΗΧΩ FM να τοποθετούνται επί των προτάσεων για το κυκλοφοριακό και μοιραία το μυαλό μου γύρισε μια δεκαετία πίσω (αρχικά γιατί στη συνέχεια παλινδρόμησα πάνω από δύο).
Μια δεκαετία στη διάρκεια της οποίας, όπως εκείνοι τουλάχιστον ισχυρίζονται, ζητούσαν/ζητούν να επιστρέψει η παραλιακή της Παροικίας (από ΟΤΕ προς Πάνδροσο) στο παλαιό καθεστώς της αμφίδρομης/διπλής κυκλοφορίας.
Να θυμίσω, πως υπήρξα εξαρχής αντίθετος, ο μόνος αντίθετος πολίτης στο μέτρο της μονοδρόμησης, όταν αυτό πρωτοεφαρμόστηκε και στη συνέχεια ΜΟΝΟΣ, ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ, διεκδικούσα την επαναφορά στο αρχικό καθεστώς, αντιμετωπίζοντας άλλοτε την αδιαφορία και άλλοτε -πιο σπάνια είναι αλήθεια- την ειρωνεία από αρμοδίους και "παρατρεχάμενους" αυτών.
Ακόμα και την περίοδο που υπήρξα δημοτικός σύμβουλος (2007-2010) και έθεσα κατ' επανάληψη με τον πλέον επίσημο τρόπο το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο, ουδέποτε υπήρξε κάποια φωνή συμπαράστασης στην προσπάθειά μου, παρά τις δικές μου εκκλήσεις.
Χαρακτηριστική υπήρξε η απάντηση των τότε δημάρχων (Ραγκούση-Βλαχογιάννη) ότι μια τέτοια επιλογή είναι αδύνατη εξαιτίας της ελλιπούς αστυνόμευσης!!
Φυσικά ποτέ δεν σταμάτησα να θέτω και να ξαναθέτω το ζήτημα και "εκτός νυμφώνος" μέσα από ετούτο εδώ το βήμα, πλην όμως ματαίως.
Στην περίπτωση αυτή, όπως και σε πλήθος άλλων που σχετίζονται με δυσεπίλυτα ή και άλυτα προβλήματα του καιρού μας, είχα έγκαιρα προειδοποιήσει και προτείνει λύσεις χωρίς ποτέ να ληφθεί υπόψη η ανησυχία μου.
Θυμίζω μια και μιλάμε για κυκλοφοριακό, την αντίθεσή μου με το σχετικά πρόσφατο έργο συρρίκνωσης του αμαξιτού δρόμου μπροστά από την οδό "Όασις"- Εκατονταπυλιανή, θυμίζω τη διαφωνία μου με την επιλογή του Ξενία για δημαρχείο (δύο επιστολές έστειλα τότε), θυμίζω την πρότασή μου να μεταφερθεί το λιμάνι εκτός Παροικίας την περίοδο 1988-1990 που συνάντησε την άρνηση απαξάπαντων των ενασχολούμένων με τα κοινά τότε, θυμίζω, θυμίζω, θυμίζω...τι να πρωτοθυμίσω!
Αυτά που παραθέτω είναι τα πλέον βασικά και χαρακτηριστικά της κακοδαιμονίας μας.
Δυστυχώς αυτό που συμβαίνει στο νησί της Πάρου, με τους εμπλεκόμενους στα κέντρα λήψης αποφάσεων να πάσχουν από χρόνια βαρηκοΐα και αθεράπευτη εθελοτύφλωση, ίσως να μην έχει προηγούμενο.
Κατά τα άλλα, τρέχουμε και δεν φτάνουμε κατόπιν εορτής για να λύσουμε προβλήματα που προκάλεσε η αμέλειά μας ενίοτε και η αλαζονεία μας...


ΥΓ.Αλήθεια εκείνοι οι ειδήμονες παντός καιρού και παρατρεχάμενοι των διάφορων Σωτήρων που με χλεύαζαν τότε γιατί έμπαινα λέγανε στα χωράφια των συγκοινωνιολόγων (εγώ ο άσχετος!) που να βόσκουν άραγε τώρα;

Χαιρετίσματα ή καλύτερα: Μπεεεεεε!