ΖΗΤΩ Η ΘΟΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ!!

 

Κατά τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, στο χώρο της μαρξιστικής διανόησης (με προέκταση στα φοιτητικά αμφιθέατρα) υπήρξε ευρύτατα διαδεδομένος και συχνά χρησιμοποιούμενος ο όρος θολοκουλτουριάρης. 
Αναφέρονταν κυρίως σε "διανοούμενους" του περιθωρίου και ιδεολογικούς εκπροσώπους της αναρχοαυτονομίας, απολογητές αμφότεροι της ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ και του ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ, κήρυκες της "απελευθέρωσης" (ατομικής και κοινωνικής παρακαλώ!) δια της μετάβασης στον όμορφο κόσμο των "μαλακών" ναρκωτικών και της σεξουαλικής αποχαλίνωσης!!
Όλος αυτός ο συρφετός της Αθλιότητας αποσύρθηκε από το προσκήνιο -ως δια μαγείας- αφότου κατέρρευσε ο λεγόμενος υπαρκτός σοσιαλισμός και πέρασε για πολλά-πολλά χρόνια στην αφάνεια και στη λησμονιά.
Εννοείται πως εις έκαστος εκ των λαμπρών αυτών πνευματικών ταγών ουδόλως θίχθηκε από την ιδιοτροπία της Ιστορίας, αφού στο σύνολό τους βολεύτηκαν σε στασίδια του "συστήματος", το οποίο μετά τόσης βδελυγμίας αποδοκίμαζαν κατά την ένδοξη "αγωνιστική" τους περίοδο...
Πολλοί από αυτούς μάλιστα μεταλλάχτηκαν σε δεινούς υποστηρικτές-προπαγανδιστές και φανατικούς στυλοβάτες του "επάρατου συστήματος"...
Αίφνης κι αφότου στην Ελλάδα επιβλήθηκε το κατοχικό καθεστώς, όλα τα απόβλητα της σκέψης και τα λύματα της φιλοσοφίας, όλα τα αποβράσματα της θολοκουλτούρας επανεμφανίστηκαν και μάλιστα δυναμικότερα από το παρελθόν.
Αυτή τη φορά με ανοιχτή κρατική-κυβερνητική στήριξη.

 Έτσι, φτάσαμε στο σημείο ν' αποθεώνεται κάθε τι παράλογο και εξωφρενικό, να διώκεται ο ορθός λόγος (αργότερα κι η ορθή σκέψη - pourqoua pas?), να ποινικοποιείται ο αντίλογος και να περιβάλλεται με την αχλύ του μύθου κάθε έκνομη ενέργεια υπό τον μανδύα του "δικαιωματισμού".

 Έτσι, επίσης, φτάσαμε στο ακρότατο σημείο κατάντιας -ηθικής και πνευματικής- να προβάλλονται ως πρότυπα κοινωνικής παρουσίας και δράσης, άτομα προβληματικά, άτομα χρήζοντα  κοινωνικής/κρατικής μέριμνας και συστηματικής ιατρικής φροντίδας...