Με τα αιματηρά γεγονότα σε βάρος του πολύπαθου λαού της Παλαιστίνης κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν θυμηθήκαμε μερικά γεγονότα, έτσι για να συνειδητοποιήσουμε το πόσο αδιάφοροι, παχυδερμικά ανήθικοι σαν λαός και γελοία σαν χώρα έχουμε γίνει.
Μέσα δεκαετίας '70, κάπου στο 1975-76, μήνας Αύγουστος και Σεπτέμβρης θυμόμαστε διαδηλώσεις στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη με το σύνθημα «Ελλάδα-Κύπρος-Παλαιστίνη Αμερικανός δεν θα μείνει!». Απίστευτες μέρες, με τεράστιες μάζες ανθρώπων να φωνάζουν υπέρ των δίκαιων, υπέρ των «βωμών και εστιών» της χώρας τους. Μαζί Έλληνες και Άραβες που έμεναν στις μεγάλες πόλεις και φυσικά Παλαιστίνιοι. Διαδηλώσεις του πάθους, με πάθος από το πάθος για το πάθος. Από έναν λαό που μόλις βγήκε από την χούντα με μια Κύπρο κατειλημμένη και κατεστραμμένη. Κάντε μια σύγκριση με το σήμερα. Λαός κατατονικός, με έντονα χαρακτηριστικά παρακμής και ανείπωτου εκφυλισμού σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Έχεις την εντύπωση πως έχει πάθει «Οξείας Μορφής Κρεττινίτιδα» από την φρενιτιώδη Αμερικανοποίηση που υπέστη τις τελευταίες δεκαετίες. Υπάρχει καμιά σύγκριση μεταξύ των δύο λαών που είναι οι Έλληνες σε δύο διαφορετικές εποχές; Όχι βέβαια! Και μην μου πείτε πως «άλλαξαν οι εποχές», «άλλαξαν τα ενδιαφέροντα» κλπ. γιατί τίποτα από αυτά δεν ισχύει! Ήταν η εποχή της «ακμής της ιστορικής αισιοδοξίας» και ζούμε την εποχή της παρακμής και του εκφυλισμού. Τόσο απλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου