Σε παλαιότερη ανάρτησή μου, πάλι με αφορμή δημοτικές εκλογές, είχα αναφερθεί στην ανισοτιμία που παρατηρείται ανάμεσα στους διεκδικητές της "καρέκλας" του δημοτικού συμβούλου.
Είχα αναφερθεί στις "κολεγιές" μεταξύ υποψηφίων, στα περιβόητα τρίγωνα και τετράγωνα αλληλουποστήριξης μεταξύ των πιο πονηρών και διψούντων για τίτλους και στασίδια.
Μαζί με αυτές τις τεχνικές, από κοντά και η προσωπική προβολή με διάφορα μέσα και τρόπους και η επιλεκτική στήριξη από τοπικά ΜΜΕ.
Το άρθρο δεν αφορούσε βεβαίως αποκλειστικά τους ενδιαφερόμενους παρατάξεων εξουσίας, αλλά και κάποιους με ελάχιστες πιθανότητες ανάδειξης της παράταξής τους σε πρώτη δύναμη, ή και πλειοψηφία.
Από τότε πολλά άλλαξαν, προς το χειρότερο φυσικά, αφού το φαινόμενο της συστηματικής προβολής και αυτοπροβολής ορισμένων (ελαχίστων μεν αλλά κραυγαλέων περιπτώσεων δε) που έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους την κατάληψη θέσεων στην τοπική πολιτική σκηνή, έχει προσλάβει χαρακτηριστικά που μάλλον η σάτιρα και μόνον θα ήταν ικανή και αρμόδια να περιγράψει.
Κατά τα άλλα, παχιά και μεγάλα λόγια περί συλλογικότητας, περί ισότιμης συμμετοχής των πολλών και άλλα εύπεπτα "προοδευτικά" για λαϊκή κατανάλωση...
υγ. Όπως έγραφα και τότε, σε όλη τη διαδρομή μου στα κοινά, μια φορά νομαρχιακός και τέσσερις φορές υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος ουδέποτε διαφημίστηκα, ουδέποτε ενέδωσα στον πειρασμό της αυτοπροβολής, για λόγους αρχής.
Δεν το έκανα, ούτε όταν όντας υποψήφιος, είχα στα χέρια μου και στην απόλυτη δικαιοδοσία μου το παρόν ιστολόγιο.
Αυτά τα ολίγα για τους φαφλατάδες καλαμοκαβαλάρηδες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου