Τι θα ήταν ένας ανόητος χωρίς την ανοησία;

Ο Στάθης στον eniko

Πρώτα είπε ο κ. Σόιμπλε τον κ. Τσίπρα «ανόητο». Κατάμουτρα! Ο λέων της Χαιρώνειας (διότι είχαμε ήδη χάσει, απ’ όταν η Κίρκη έκανε το «όχι», «ναι») την έκανε γαργάρα και αποφάσισε να ζήσει για να πολεμήσει μιαν άλλη μέρα.
Προς τούτο ο κ. Τσίπρας επέστρεψε εν Αθήναις και προσέλαβε σύμβουλο στρατηγικού σχεδιασμού τον κ. Καρανίκα-Μενεγάκη-Βελουχιώτη. Εναν σύμβουλο σύμβολο! Κατόπιν τούτου οι γερμανικές δυνάμεις συνεπτύχθησαν εντεύθεν της Γραμμής Ζίγκφριντ. Ο κ. Σόιμπλε είχε πάρει το μάθημά του και άρχισε να κάνει τον καλό.
Αητός ο δικός μας γάτος, ουδέποτε έδωσε βάση στη κωλοτούμπα Σόιμπλε, διότι πλέον είχε φέρει στα νερά του (καθότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα) την κυρία Μέρκελ. Ως εκ τούτου, γνώριζε καλά τις κινήσεις του Γερμανικού Επιτελείου. Επιτέλους το
θέμα της τρίτης αξιολόγησης για να επιστρέψουμε στη δεύτερη έμπαινε σε έναν λογαριασμό. Κάπως βεβαρημένον βέβαια, αλλά, ώσπου να τον λάβει, τον αντέχει ο Μήτσος ο μαλάκας ο καραμπουζουκλής.
Επιτέλους η στρατηγική της Αριστεράς να ακολουθεί δεξιά πολιτική ευδοκίμησε. Ο κ. Σόιμπλε δήλωσε συντετριμμένος μπροστά στα πόδια του κ. Κατρούγκαλου, ανακράζοντας «ουδείς αναμάρτητος» και η συμφωνία έφθασε ante portas. Και τότε έγινε το μοιραίο λάθος. Η κυρία Λαγκάρντ ένιωσε παραγκωνισμένη - ποτέ δεν αφήνεις μια κυρία του είδους της Λαγκάρντ να νιώσει ότι κολλάει μπρίκια.
Ευτυχώς, άγρυπνη στο Σηάτλ η ΕΥΠ αντελήφθη τη συνωμοσία εν τη γενέσει της και ήχησαν στη Αθήνα οι κουδουνίστρες του συναγερμού. «Ανοησίες» απεφάνθη η πικραμένη Λαγκάρντ (για όσα έλεγαν οι κουδουνίστρες) κι αμέσως ο κ. Τσίπρας σήκωσε το γάντι. Και «ανόητος» και «ανοησίες» πήγαινε πολύ. Και κάλεσε αμέσως τους συνωμότες σε... διαπραγματεύσεις! Διότι όπως έλεγε ο Κλαούζεβιτς (Ελλην κι αυτός, μακρινός πρόγονος του κ. Καρανίκα), οι συνωμότες είναι πάντα μια κάποια λύσις.
Κι άρχισαν (με τους συνωμότες) οι διαπραγματεύσεις. Την ελληνική πλευρά εκπροσώπησαν οι Γερμανοί και τη γερμανική πλευρά οι Αμερικανοί. Το αποτέλεσμα υπήρξε άμεσο. Ο κ. Σταθάκης δήλωσε ότι το χρέος είναι βιώσιμο ως το 2022, στέλνοντας έτσι για τυρί όλη τη ρητορική Τσίπρα ότι οι συζητήσεις για το χρέος θα αρχίσουν αμέσως μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. (Βεβαίως, για να πούμε και του Σταθάκη το δίκιο, προχειρολογών ο άνθρωπος εννοούσε ότι οι δόσεις για το χρέος έως το 2022 είναι ψιλές, ενώ κατόπιν έπονται οι υψηλές. Πλην όμως, γλώττα λανθάνουσα τα αληθή είπε. Η συζήτηση για τη μείωση του χρέους -καρότο Τσίπρα- δεν είναι της παρούσης.)
Οταν λοιπόν λέει άλλα ο κ. Σταθάκης, άλλα ο κ. Τσίπρας, τα ίδια η κυρία Λαγκάρντ και η κυρία Μέρκελ, όταν λέει άλλα ο κ. Σόιμπλε, άλλα ο κ. Καρανίκας και όταν τη γλιτώνουν οι γάτες απ’ τον Φαμπρ, όλα πάνε καλά για τον Μήτσο τον μαλάκα τον καραμπουζουκλή.
Ομως, για να σοβαρευτούμε λιγάκι. Η ανάλυση που διαφοροποιεί το ΔΝΤ από την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι παιδαριώδης. Την έκαμαν και ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος, με τα γνωστά αποτελέσματα. Τώρα την κάνει και ο κ. Τσίπρας. Με τα ίδια αποτελέσματα. Μπορεί το ΔΝΤ και η Ενωση (κράτη και τράπεζες) να έχουν διαφωνίες για το «λάθος» φάρμακο, τη δοσολογία ή τις προτεραιότητες, αλλά ουδεμία συμφωνία ποτέ έγινε, ούτε πρόκειται να γίνει χωρίς την αρραγή μεταξύ τους ενότητα. Διότι από τις συμφωνίες -τα μνημόνια- παίρνουν και τα δύο μέρη, ΔΝΤ και Ενωση, ό,τι  έχουν προγραμματίσει να πάρουν από το τρίτο μέρος, την Ελλάδα.
Η οποία Ελλάδα, είτε διά του κ. Σαμαρά, είτε διά του κ. Τσίπρα, τη μια φορά προσκολλάται στο ΔΝΤ και τρώει ξύλο από την Ενωση, την άλλη προσκολλάται στην Ενωση και τρώει ξύλο από το ΔΝΤ και ούτω καθεξής. Το δις, το τρις και το πλειστάκις εξαμαρτείν ουκ ανδρών σοφών.
Βεβαίως, το ξύλο που τρώει κάθε φορά η Ελλάδα του κ. Σαμαρά και του κ. Τσίπρα, πότε απ’ τον έναν, ΔΝΤ, πότε απ’ τον άλλον, Ενωση, και πάντα κι από τους δύο μαζί, στην πραγματικότητα το τρώει ο Μήτσος ο μαλάκας ο καραμπουζουκλής.
Οση διαφορά έχει το «ανόητος» απ’ τις «ανοησίες», άλλη τόση διαφορά έχει η πολιτική του ΔΝΤ από την πολιτική της Ενωσης. Τουλάχιστον για όσον η Γερμανία θα είναι υπεργολάβος των ΗΠΑ.
Ομως τα παραπάνω καταπιάνονται με σοβαρά πράγματα, επομένως ας γυρίσουμε εμείς πίσω στους ημέτερους χατζατζαρισμούς: ο κ. Σταθάκης προέβη σε διορθωτική δήλωση της δήλωσης (ότι το χρέος είναι βιώσιμο ως το 2022) που έστελνε την προπαγάνδα Τσίπρα για τυρί, και διευκρίνισε (ο κ. Σταθάκης) ότι δεν έγινε κατανοητός από τον Τύπο. Σωστός! Τις διορθώσεις στη δήλωση Σταθάκη (στο πλησιέστερον ΚΤΕΟ) ανέλαβαν ο κ. Μπαλαούρας και ο κ. Μάρδας - εξπέρ και οι δύο, αν δεν ήταν πιο εξπέρ το Τρύφων. Διότι με τις διορθώσεις που κάνει κάθε φορά στις δηλώσεις του το Τρύφων, πάει του Μήτσου του μαλάκα του καραμπουζουκλή η ψυχή στην Κούλουρη. Κακώς!
Κανένα κακό νέο μέτρο δεν πρέπει να μας τρομάζει, ώσπου να επιβληθεί. Ετσι έλεγαν και οι Τρώες στη Κασσάνδρα κι έγινε η Τροία παρανάλωμα. Αλλά τι να σου κάνει και η Κασσάνδρα; πώς να διακρίνει η έρμη τη διαφορά του ανόητου απ’ την ανοησία του;..
ΥΓ.: Αν τα «Νέα» βλέπουν ότι πεθαίνουν, ας προσπαθήσουν να πεθάνουν αξιοπρεπώς. Προσωπικώς -αν μου επιτρέπετε- εύχομαι η ιστορική εφημερίδα να μείνει ζωντανή - όχι μόνον χάριν των συναδέλφων που εργάζονται εκεί, αλλά και χάριν του πλουραλισμού. Οι εφημερίδες κρίνονται. Και τα «Νέα», έτσι όπως είχαν οδηγηθεί σε μια άδοξη προσκόλληση στον Σημιτισμό -με οικτρά αποτελέσματα για την εφημερίδα- έτσι και τώρα οδηγούνται σε μια άδοξη σύγκρουση με την κυβέρνηση, μάλιστα με τέτοιο ζήλο ως να ήταν τα «Νέα» κόμμα...