Δεν είμαι σίγουρος πλέον για το αν πρέπει να το ρίξω στην σοβαρή ανάλυση, ή ν' αντιμετωπίζω με σκωπτικό τρόπο τα επισυμβαίνοντα στο νησί.
Κι αυτό, γιατί η κατάσταση που ζούμε, ταλαντεύεται μεταξύ της απόλυτης αστειότητας και της ακραίας σοβαρότητας.
Πως λοιπόν να εκλάβω τις κραυγές και τις "νουθετήσεις" υπέρ της γενικευμένης αναστολής έκδοσης οικοδομικών αδειών στα εκτός σχεδίου οικόπεδα, όταν αυτές εκπορεύονται (και) από ανθρώπους οι αποφάσεις των οποίων έφεραν την Πάρο σε αυτό το σημείο, του μη παρέκει;
Πως να αιτιολογήσω την στάση ορισμένων συμπολιτών μας, οι οποίοι 31 χρόνια πριν καταδίκαζαν με σκληρές διατυπώσεις την πρωτοβουλία ενός απίθανου ανθρώπου που αυθαίρετα χρησιμοποιώντας την ιδιότητα του προέδρου και την σφραγίδα του Νησιωτικού Συμβουλίου, οδήγησε στο διαβόητο προεδρικό διάταγμα Κατσιγιάννη και επέβαλλε το καθεστώς αρτιότητας στα εκτός οικισμού οικόπεδα/κτήματα στα 8 από τα 4 στρέμματα, στο όνομα της "προστασίας" του περιβάλλοντος;
Πως να χαρακτηρίσω την έλλειψη ενσυναίσθησης για την άφρονα επιλογή να κατασκευαστεί στην Πάρο ένα θηριώδες για τα "κυβικά" της αεροδρόμιο και την αποφυγή δημόσιας ανάληψης ευθύνης, καθώς και την ειλικρινή έκφραση "μεταμέλειας" γι αυτήν;
Είναι δυνατόν, συμπολίτες που πρωτοστάτησαν στην τραγική αυτή διεκδίκηση επί σειρά ετών, να έρχονται τώρα σαν να μην συμβαίνει τίποτα και να ζητούν την τυφλή και γενικευμένη αναστολή έκδοσης οικοδομικών αδειών στα εκτός σχεδίου πόλης;
Ακόμα να συνειδητοποιήσουν πως αρκούσε και μόνο η έναρξη της διαδικασίας απαλλοτρίωσης του χώρου, για να εκτινάξει την ζήτηση για ανέγερση κατοικιών και μάλιστα σε μια περίοδο που η οικοδομική δραστηριότητα, όχι μόνο σε επίπεδο εθνικό, αλλά παγκόσμια (φούσκα/κρίση ακινήτων 2008) παρουσίαζε κάμψη;
Ακόμα να κατανοήσουν το πνεύμα του παγκοίνως αποδεκτού γνωμικού, πως όταν σπέρνεις ανέμους θα θερίσεις θύελλες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου