Η απολίτικη γλυκανάλατη μπουρδολογία σχετικά με τις διομαδικές κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις και τους πολέμους, έχει γίνει πια ιδεολογικό καθεστώς. Συγκαλύπτει όπως όπως την αποτελεσματική τεχνολογικά αγριότητα με την οποία εξολοθρεύονται κατ’ εξακολούθηση επί του εδάφους όπου βρίσκονται οι πληθυσμοί των αμάχων και των μαχομένων. Το υπό πολιτική διεθνοποίηση φιλελεύθερο κράτος ισχυρίζεται, προφανώς με ψυχρό πάθος, ότι θεμελιώνει την υπό παγκοσμιοποίηση εξατομικευμένη κοινωνία των πολιτών – υπηκόων του πάνω στην «ειρήνη». Δεν αποδέχεται επουδενί ότι η βία, οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι είναι τραγικά εγγενείς στην ανθρώπινη κοινωνική και ιστορική πραγματικότητα, ούτε βέβαια ότι ο πόλεμος, ως «πατήρ πάντων» (Ηράκλειτος) είναι το αποτέλεσμα της συλλογικής οργάνωσης των διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών επιδιώξεων, των αντικρουόμενων σχεδίων και των ομαδοποιημένων, εθνικών ή ταξικών συμφερόντων. Έτσι, ο πραγματικά λυσσαλέος πολιτικός και πολιτισμικός πόλεμος, σαν κι εκείνο που διεξάγει σήμερα η Δύση και η μετανεωτερική αποικιοκρατία κατά των εχθρών τους, γίνεται κατανοητός με τους ηθικολογικούς, μεσαιωνικούς κυριολεκτικά όρους, του «καλού» κατά του «κακού»: ο πολιτικός εχθρός εμφανίζεται πάλι ως ο μόνιμος ηθικός ένοχος. Με ολίγη πολιτική θεολογία, είναι ο πρώην άπιστος, ο αιρετικός, ο δαιμονοποιημένος, εναντίον του οποίου τα πάντα επιτρέπονται (στο όνομα προφανώς του «δικαίου», του «καλού», της «ηθικής» και βεβαίως της «ειρήνης» και της «προόδου»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου