ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ

 Ως Τo Μείζον Θέμα για την Πάρο προσπαθούν να μας πείσουν πως υπήρξε η διαρροή φημών (σχέδιο νόμου δεν κατατέθηκε ποτέ, παρά μόνον διάσπαρτες "προτάσεις" μέσω των φιλοκυβερνητικών κυρίως ΜΜΕ!) περί κατάργησης της ΔΕΥΑΠ (και των ΔΕΥΑ γενικά), πολιτικοί και διάφοροι άλλοι παράγοντες του νησιού.

Κι εστιάζουν την προσοχή τους εδώ και πολύ καιρό μονομερώς σε αυτό, λες και το νησί δεν αντιμετωπίζει άλλες και μάλιστα σοβαρότερες απειλές.

Έχουν όμως έτσι τα πράγματα;

Το γεγονός πως η Πάρος περιέρχεται στην Κυριότητα και την ουσιαστική Εξουσία εξωπαριανών και μάλιστα αλλοδαπών "επενδυτών", δείχνει να μην συγκινεί κανέναν από τους κατά τα άλλα έντονα συνειδητοποιημένους αγωνιστές.

Το γεγονός πως η παραδοσιακή ταυτότητα του νησιού είναι πλέον ανέκδοτο, δείχνει να μην ανησυχεί και να μην αφυπνίζει αγωνιστικά κανέναν από τους ηγήτορες των κινητοποιήσεων για την μη κατάργηση της ΔΕΥΑΠ. 

Απόλυτα ταυτισμένοι με την λογική των εργατοπατέρων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, κλπ) που αρέσκονται σε επικοινωνιακού χαρακτήρα επετειακές απεργίες, αντί να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας με στρατηγικό στόχο την αλλαγή πορείας της χώρας κι όχι την διεκδίκηση της "ανακούφισης των εργαζομένων", μεγεθύνουν κάθε φορά το επιμέρους και παρακάμπτουν το όλον.

Γι αυτό και η κατάσταση βαίνει διαρκώς προς το χειρότερο, αντί έστω και κατά τι να βελτιώνεται για τον κόσμο της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα γενικότερα.

Υποταγμένοι στην λογική που θέλει το νησί αντί για Τόπος να είναι ένας θελκτικός "προορισμός" για τους τουρίστες, αναλύουν και αντιμετωπίζουν τα ζητήματα μέσα από αυτήν την απόλυτα αυτο-καταστροφική γι αυτό προσέγγιση και προσαρμόζουν τους αγώνες στην διαχειριστική υπέρ τουρισμού αναγκαιότητα.

Κανείς σοβαρός άνθρωπος της εποχής μας δεν θα συμφωνούσε να καταργηθεί η δυνατότητα κάθε τόπου να ρυθμίζει αυτοτελώς τα του οίκου του. 

Είναι αυτονόητη αναγκαιότητα να ενισχυθεί ο θεσμός της Τ.Α. τόσο σε αρμοδιότητες, όσο -κυρίως αυτό- σε πόρους.

Στο πλαίσιο αυτό -εξυπακούεται- η διαχείριση του νερού είναι "εκ των ων ουκ άνευ".

Αυτή όμως η παραδοχή δεν επιτρέπεται να μετατρέπεται σε μονομανία και να οδηγεί σε εθελοτύφλωση.

Και στο όνομα του "επείγοντος του επί μέρους" να χάνεται από το οπτικό μας πεδίο η μεγάλη εικόνα του Όλου...