ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ...

Οι τρόποι που προσλαμβάνουμε τα βιώματα, τις εμπειρίες της ζωής, είναι τόσο διαφορετικοί από άνθρωπο σε άνθρωπο, που ακόμη και η επιστήμη λαθεύει όταν προσπαθεί να τους εντάξει σε λίγες βασικές κατηγορίες.

Τολμώ να ισχυριστώ, πως κάθε άνθρωπος έχει και μια διαφορετική αντίληψη για τα γεγονότα, ακόμη και σε σχέση με άλλους ανθρώπους με τους οποίους τα βίωσε από κοινού, ακόμη ακόμη και σε σχέση με τον ίδιο του τον εαυτό, ανάλογα με την ηλικιακή του κατάσταση.

Όσοι επικαλούνται τον μύθο της προ Τουρισμού "φτωχής" Πάρου, ή δεν έζησαν σε αυτόν τον τόπο την επίμαχη περίοδο, ή φορούσαν παραμορφωτικούς φακούς, γεγονός που δεν τους επέτρεψε να έχουν μια σαφή εικόνα των πραγμάτων, τόσο για τον τόπο μας όσο και για την "ανθούσα" ξενιτιά.

Η Πάρος, δεν ήταν περισσότερο φτωχή από την λοιπή επικράτεια μετά τον ΒΠΠ  δεδομένης της ολοκληρωτικής καταστροφής που άφησε πίσω της η Τριπλή Κατοχή και ο Εμφύλιος.

Αντίθετα, το νησί έστω και υποτυπωδώς εξασφάλιζε (όπως συνέβαινε ανέκαθεν) τουλάχιστον τα προς το ζην για τους κατοίκους του, σε αντίθεση με την Αθήνα για παράδειγμα, όπου ο εφιάλτης του κατοχικού λιμού (41-42) ήταν ακόμη πολύ νωπός στη μνήμη, αλλά και τα σώματα των Αθηναίων!

Τότε, θα αναρωτηθεί κάποιος, γιατί έφυγαν αρκετοί παριανοί, άλλοι στα καράβια, άλλοι στα λατομεία, άλλοι στο εξωτερικό κ.ο.κ.;

Οι λόγοι της φυγής των παριανών για την "ξενιτιά", ουδόλως διαφέρουν από εκείνους των άλλων Ελλήνων.

Η αναζήτηση "καλύτερης ζωής" όπως την υπόσχονταν τότε το πολιτικό σύστημα, η διάδοση και επικράτηση του μύθου της άκοπης και γρήγορης οικονομικής και κοινωνικής ανόδου, έσπρωξε χιλιάδες συμπατριώτες (μεταξύ αυτών και δεκάδες παριανούς) στα 16 σημεία του ορίζοντα.

Όμως ποια ήταν η πραγματική κατάσταση που αντιμετώπισαν όταν πέρασαν τις πύλες των επίγειων "παραδείσων";

Κάθε άλλο παρά ειδυλλιακή:

Πρωτόγονες συνθήκες διαμονής (για ρωτήστε τους Γκασταρμπάϊτερς των δεκαετιών 50 και 60 στην Γερμανία)στοιβαγμένοι μέσα σε εγκαταλειμμένα τρένα, σε παράγκες διαλυμένες και ερειπωμένα κτίρια, χωρίς στοιχειώδη μέσα για την αντιμετώπιση των χαμηλών θερμοκρασιών, υποσιτιζόμενοι, με εξαντλητικά ωράρια εργασίας και χαμηλές αμοιβές.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 70 οι συνθήκες ζωής άρχισαν να αλλάζουν παντού, εξαιτίας της αλματώδους οικονομικής ανάπτυξης στις καπιταλιστικές χώρες, κάτι που φυσικά συνέβη και στην Ελλάδα, μηδέ της Πάρου εξαιρουμένης.

Θυμίζω, πως ο τομέας των άλλων -εκτός τουρισμού- υπηρεσιών (Τράπεζες, Ταχυδρομείο, ΔΕΗ, ΟΤΕ κα) δεν "πάτησε πόδι"στο νησί μαζί ή έπειτα από την τουριστική ανάπτυξη, αλλά αρκετά χρόνια πριν!

Έτσι η προσπάθεια να εμφανιστεί η Πάρος ως ζόμπι προ τουρισμού, καταδεικνύει αφενός την σκοπούμενη άγνοια των πραγματικών συνθηκών που υπήρχαν τότε, αφετέρου την υποκρισία εκείνων που θέλουν τάχα μου την τουριστική ανάπτυξη με "σεβασμό στην ταυτότητα του τόπου".