Η υπόθεση Κασόγκι οδηγεί σ' ένα κατ' αρχήν ασφαλές συμπέρασμα:
Το μέγεθος της αθλιότητας του καθεστώτος των Σαούδ είναι απροσμέτρητο τελικά.
Όσο κι αν από τη στήλη αυτή το έχω καυτηριάσει, όσο κι αν τα "πεπραγμένα" του είναι βουτηγμένα στο αίμα -κυρίως αθώων ανθρώπων- κάθε φορά προκύπτει κι ένα νέο γεγονός για να καταδείξει το πόσο υπολείπεται από την αλήθεια η αντίληψή μας γι' αυτό.
Πόσο έντονη όμως είναι η αντίδραση του "πολιτισμένου κόσμου" απέναντι στα διαρκή εγκλήματα του παιδόφιλου δικτάτορα (απόγονου καμηλιέρη που εν μια νυκτί έχρισαν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές "βασιλιά" για τις δικές τους γεωπολιτικές ανάγκες...) και πόσο πειστική είναι η έκφραση αποδοκιμασίας που σποραδικά ψελλίζεται όπως στην περίπτωση της γενοκτονίας που διαπράττει σε βάρος της γειτονικής Υεμένης;
Υπάρχει σύγκριση με τον διαρκή βομβαρδισμό καταδικαστικής ρητορικής στον οποίο υποβάλλονταν η κοινή γνώμη σε περιπτώσεις όπως αυτή του Καντάφι π.χ. ρητορική που αποσκοπούσε να εξασφαλίσει την αποδοχή της σε περίπτωση εισβολής των ιμπεριαλιστών στη Λιβύη, όπως κι έγινε;
Ή υπάρχει σύγκριση με την πλύση εγκεφάλου που εδώ και 5 χρόνια υφίσταται η κοινή γνώμη στην περίπτωση του "χασάπη" Άσαντ προκειμένου να αιτιολογήσει τις "κυρώσεις" των δυτικών, κυρώσεις που συνιστούν/συνθέτουν παρόμοιο κατηγορητήριο με εκείνο που δικάστηκαν και καταδικάστηκαν οι χιτλερικοί στη δίκη της Νυρεμβέργης;
Η ομολογία Τραμπ, πως "είναι πολλά τα λεφτά" για να επιβληθούν κυρώσεις, δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την κυνική επιβεβαίωση πως μπροστά στα συμφέροντα ποδοπατιούνται ανελέητα διεθνείς νόμοι και συμβάσεις και κάθε έννοια ηθικής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου